Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Το στήριγμα - ποίημα


Το στήριγμα
                       του Γιάννη Ποταμιάνου

Έστησε τον ιστό της η αράχνη
Περιμένει τ’ αεράκι
                           να φυσήξει
Μεγάλο ρίσκο τα φτερά σου
Καθώς τα δίχτυα ελλοχεύουν

Για αυτό τρύγησε τα λουλούδια
Πριν βαδίσεις στ’ αραχνιασμένα
                                 μονοπάτια
Στάσου στην απεραντοσύνη
                                 του γκρεμού
και ρούφηξε το ηλιοβασίλεμα

Αφουγκράσου τη φθορά
                                 των βράχων
που σμιλεύει το κύμα
Ασύγχρονο ρολόι που μετράει
του ρευστού την υπεροχή
Και η αντοχή της ευλυγισίας
να τρώει τους γρανίτες

Αφουγκράσου τη σιωπή
πως μεγεθύνει τις κραυγές
Τα ουρλιαχτά της απόγνωσης
μπροστά στο τετριμμένο
                         άτεμνο το συνεχές
στην αέναη επανάληψή του
Και που να στηριχτείς, ενεός
προσμένοντας την επέλαση
της προελαύνουσας νύχτας;

Μοναδικό στήριγμα σου
                               η αγάπη
Αγκάλιασε το διπλανό σου,
Φύσηξε τις εισπνοές
             ονείρων και ερωτημάτων
Που μάζευες τα βράδια
στο μεταίχμιο των ύπνων σου
Και το φως θα λάμψει
             στα αλλότρια μάτια
Θα αδράξει τη σκυτάλη
                       νέος δρομέας
Και θα αναβλύσει ως δάκρυ
του βράχου, η βεβαιότητα
Πως μονόδρομος
στο αχανές έρεβος, είναι η ζωή

             2 Φεβρουαρίου 2010
              Γιάννης Ποταμιάνος