Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Πρωτοχρονιά



Πρωτοχρονιά  

Πρωτοχρονιά
Μεγάλος συνωστισμός
                       στους πάνω δρόμους
Έλκηθρα ανεβοκατεβαίνουν
                                        φορτωμένα
Κι ο χιονιάς χαμογελαστός
                                 σαν Αι Βασίλης
Καίει ο βοριάς
            τα γυμνά χέρια των παιδιών
Τα μαυρισμένα
                          απ το κρύο δάχτυλα
χαϊδεύουν ένα νεογέννητο
                                           στη φάτνη
Το νεογέννητο χαμογελάει
Εγώ κλαίω γιατί βλέπω
                          τα πάθη να ‘ρχονται
Μια δεκαεξάχρονη μάνα κλαίει
                     τα βάσανα του κόσμου
Εγώ κλαίω τα δικά της βάσανα
Μέρες γιορτινές
               που η πίκρα διαστέλλεται,
όπως ο χρόνος του απελπισμένου
Ανεβοκατεβαίνουν τα έλκηθρα
           στους πάνω δρόμους
                                      γεμάτα δώρα
Κι όμως σε κάθε δρομολόγιο
                                        μας ξεχνάνε
Νύχτες στολισμένες
           που αναβοσβήνουν γιορτινά
Στους κάτω δρόμους
παιδικές καρδιές που περιμένουν
τα έλκηθρα που δεν έφτασαν ποτέ

                    29 Δεκέμβρη 2012
                   Γιάννης Ποταμιάνος

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Καραμελένια όνειρα


Καραμελένια όνειρα  

Δύσκολοι καιροί
η δεκαετία του 1950
Ο μπαρμπαγιάννης ο κοκκοτάς
έφτιαχνε κοκοράκια,
με λιωμένη ζάχαρη
Κοκοράκια κόκκινα σαν αίμα
που λαλούσαν τ’ απογεύματα
Είχε και μια γυναίκα
στην καλύβα του ο μπαρμπαγιάννης
καμπούρα και κουτσή
παιδιά δεν είχε
Κάθε μέρα μοσχοβολούσε η γειτονιά
καραμελένια κοκοράκια
που κελαηδούσαν στα παιδιά
τ’ απογεύματα
Μια φορά, κι ήταν Χριστούγεννα
έδωσε και σε ‘μένα
ένα κοκοράκι, ο μπαρμπαγιάννης
χωρίς λεφτά
Είδε τα πονεμένα μάτια μου
Γι αυτό από τότε ένα κοκοράκι
λαλάει μέσα μου τα Χριστούγεννα,
σαν βλέπω τα πονεμένα μάτια
των παιδιών

                            25 Δεκεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Αυτές τις μέρες



Αυτές τις μέρες  

Αυτές τις μέρες
έστησε καρτέρι η παγωνιά
Χάνονται φίλοι
στους παγωμένους δρόμους
Αυτές τις μέρες
μας φοβερίζει το δάχτυλο του ανέμου
Δες πως μαλακώνει η έπαρση
[Ίσως η αυταπάτη ευδοκιμεί στη θαλπωρή]
Στο ξύλινο κρεβάτι
ακρωτηριάζει το όνειρο ο Προκρούστης,
καθώς η νύχτα επιμένει πολική
στο άστοργο λευκό του πάγου
Ποιος θα μιλήσει απόψε
για τις λευκές νύχτες;
Ο θάνατος θερίζει
άστεγους, άνεργους και μετανάστες
Να παραδώσουμε επιτέλους
τον ανθρωπισμό στο νόημά του
Γιατί αν παραβλέψεις έστω κι ένα άνθρωπο
Τι θα απομείνει απ τον ανθρωπισμό;
Ένας απλός ισμός σαν τόσους άλλους
Άδειο πουκάμισο
με λαμπερά παράσημα
να το φουσκώνει ο άνεμος
Μα η εξουσία επιμένει αποσάρκωση
Γι’ αυτό
αυτές τις μέρες νοστάλγησα
ανθρωπισμό  ενσαρκωμένο

                           23 Δεκεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Περιμένοντας τον Μαΐστρο



Περιμένοντας τον Μαΐστρο

Όταν ανατριχιάζει η θαλάσσια δορά
τα μελανόμορφα βράχια
                           ακονίζονται στο κύμα

Αντηχεί υπόγειος ο ρόγχος
                                  του αρχιπελάγους
στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και βγαίνουν απ’ τα ρουθούνια του
                                                 σύννεφα 
περιμένοντας τον Μαΐστρο,
                    τον πλανόδιο μουσηγέτη
να φοράει προσωπίδα ευωδερή
                                καπέλο στο λιοπύρι
να ψέλνει στις καλαμιές 
                  θρήνο σεπτό και ράθυμο
που έδρεψε απ’ την θάλασσα
                                       την κυματόχαρη 
και τους αρίφνητους μισεμούς της

Ας ψάχνει με το λαδοφάναρο
                                  η αδηφάγος σκέψη
ας ιχνηλατεί στο ασαφές ο σκύμνος
ένας τοίχος υψώνεται πάντα μέσα μας
                         και πώς να τον περάσεις;

Ας μείνει το κύμα αμέριμνο
                    να γλύφει τον ονειρόβραχο
κι ίσως κάποτε
            απ’ τις υπόγειες στοές π’ ανοίγει
ταξιδέψει μια ακτίνα απ’ το επέκεινα

                               14 Αυγούστου 2011
                                Γιάννης Ποταμιάνος

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Ο αλιγάτορας



Ο αλιγάτορας   

Νείρεται σάρκα ομοούσια
                                        ο αλιγάτορας
στις σκιερές συστάδες
Ρόγχος, ιδρώτας και αίμα μουντό
                                   μελανοστάλακτο
ρέει μέσα στο έλος

Κρατάει ρομφαία δίστομη στον όρθρο
                                       ο κερδοσκόπος
να σφάζει άγουρο το όνειρο
          στο κοιμισμένο βλέφαρο μας

Ολημερίς των τοκογλύφων
                                           οι κυνόδοντες
ξεσχίζουν τις δορκάδες
Αχνίζει το αίμα
Στην πνιγμονή του απομεσήμερου
το σαρκοβόρο κέρδος ροκανίζει
                           τα κόκκαλα της μέρας

Στην τρικυμία της αγοράς
       λάμνουν ανελέητα οι κωπηλάτες
ξεβράζονται τα πτώματα της μέρας
           στους βράχους του απόβραδου,
να τα περιμαζεύει στοργικά
                               η ονειρομάνα νύχτα
ως το ξημέρωμα                                                      
                         μες στις φτερούγες της
να κλωσάει το όνειρο
                             μιας ζωής αλλιώτικης

                           22 Νοεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Εν αταξία


    Εν αταξία  

Ας σηκώνει  κύμα θολό κι ατίθασο          
                          η τρίαινα του χρόνου
καθώς βαθιά καρφώνεται
                      στα σωθικά του χώρου
Στα απέραντα αρχιπέλαγα 
στους βράχους του ακατανόητου
              ας σκάει με πάταγο το κύμα
Εγώ δεν θα αγκαλιάσω
                                    την ευκολία
Θα χτυπιέμαι σαν χταπόδι
       στο απροσδιόριστο των μορφών

Τι κι αν βουίζει στον αέρα η απειλή
εγώ μύστης ηδυπαθής
             θα ρουφάω στους λειμώνες
το νέκταρ
          των λουλουδιών της αταξίας
Πως αλλιώς αφού ασφυκτιώ στη τάξη
                                  της κυψέλης μου
στην εξάγωνη συμμετρία
                                        των κελιών μου

Ας νοιώθω αλάλητο  το χλευασμό
                        σαν με κοιτάς στα μάτια
Όμως σου λέω
πως αφού το νέκταρ συλλέγεται
                                              στη αταξία,
εγώ μια ταπεινή εργάτρια ας είμαι
να κουβαλάω πέτρα πέτρα μάρμαρο
               να χτίζει η τάξη Παρθενώνες

Σου λέω πως πάντα
       ανυπότακτος και ανυπόμονος
θα ψάχνω τα κρυφά μονοπάτια
                                               να περάσω
ανάμεσα στα απατηλά νούφαρα
                                       των φαινομένων
Έτσι ακριβώς εν αταξία άδραστος
                              θα ερανίζομαι ελπίδα

                               22 Ιουνίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Αγναντεύοντας



Αγναντεύοντας

Μύστης κρυφής κίνησης
                       ο ασάλευτος βράχος
Κι απ’ τα σωθικά του αναβλύζει
                            γαλάζια θάλασσα
Όταν στα τεντωμένα αυτιά
                               των ιστιοφόρων
φυσάει ο άνεμος ταξίδι

Κι έρχεται το θρόισμα των πανιών
                        μοιάζοντας μοιρολόι
                        για ταξίδι αταξίδευτο
Μόνο που, όσο αγναντεύοντας
                                            η λύπη
γεννιέται νοσταλγία
για να σκορπίζει η ψυχή στο κύμα

Τότε είναι που στα παιγνίδια 
των δελφινιών
                       χαμογελάει η ελπίδα
Μέχρι που στο πυρωμένο
                                        ηλιοβασίλεμα,
οι τελευταίες βουτιές του γλάρου
μαχαιρώνουν το κύμα στο πλευρό

Μύστης κρυφής κίνησης
                       ο ασάλευτος βράχος
Κι απ’ τα σωθικά του αναβλύζει
                            γαλάζια μοναξιά
Για να βρει ο πόνος την ηχώ του
αλαλάζοντας σε υπόγειες στοές

                               1 Ιουλίου 2012
                                                               Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Λέξεις πτερόεσσες



Λέξεις πτερόεσσες

Δειλά βγαίνουν οι λέξεις
σαν τρωκτικά
           απ’ τις απόκρυφες στοές τους,
βγαίνουν μόνο σαν πέσει το σκοτάδι
Περπατούν προσεκτικά
                                      μες το δωμάτιο,
αλλά τρομάζουν χάνονται στο φώς
                                        σαν νυχτερίδες
μπερδεύονται ,
     χτυπούν με δύναμη στους τοίχους
ώσπου πέφτουν αιμόφυρτες
                                             στο πάτωμα
Εκεί εγώ, τις μαζεύω,
τις παίρνω τρυφερά στη φούχτα μου
τις καθαρίζω, τις ντύνω, τις χτενίζω
και τις τυλίγω στο σάβανο
                                   της λευκής σελίδας
να περιμένουν την ανάσταση
στη ματωμένη  η γραμμή
                                        του λυκαυγούς,
που γράφεται το ποίημα

                            26 Οκτωβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σημείωση: Ο πίνακας είναι του Χρόνη Τσακιράκη

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Ουρανίωνες



    Ουρανίωνες    

Με το κεφάλι σκυμμένο βαδίζουν
                                 στο ηλιοβασίλεμα
 ανεμίζοντας το σύνθημα
               «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία»
Οι χθεσινοί φίλοι γερτοί
                           βαδίζουν δίπλα δίπλα
πάντα φωνάζοντας όπως παλιά
                     «θάνατος στο φασισμό»

Με το δισάκι της μνήμης ζαλωμένοι
στην αιώρα του χρόνου να λικνίζεται
αφουγκράζονται  
                 την ηχώ των ονείρων τους
ακούνε τις ψυχές των αδικαίωτων
που πίσω απ’ τα κάγκελα
                                 πόθησαν ουρανό

Οι εποχές που εμπορεύονται
                                  τα όνειρα, ήρθαν
Όμως περνούν δίπλα τους
                      χωρίς να τους αγγίζουν
αφού ύαινες οι μνήμες τους
                         αλυχτάνε στο φεγγάρι

Θέλει σοφία να καταλάβεις
           πως τα όνειρα δεν εκποιούνται
πως τα όνειρα είναι
           πολύχρωμα λιβάδια
                      για να καλπάζει η σκέψη,
σε πολιτείες ιδανικές κι ολόφωτες

Ας βουίζει το ανεκπλήρωτο
                               στους πόθους τους,
αυτό είναι που γονιμοποιεί
                                           τον ύπνο τους
και μοσχομυρίζουν τα όνειρά τους
ως την ανατολή
                  νυχτολούλουδο και γιασεμί
  
                             18 Νοέμβρη 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε



Η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε   

Όχι η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε
                                     Εσύ με ψάχνεις
Εγώ ανεβαίνω την οδό Σταδίου
                                              ελπίζοντας
άλλη μια φορά
                         πως δεν θα ηττηθούμε

Εσύ με βρίσκεις, στη βροχή
        και στις οσμές  των δακρυγόνων,
μες στο πλήθος μόνο,
να υφαίνω
             τον ιστό της Ιστορίας
                                     Ν’ αντιστέκομαι
άλλη μια φορά
στους δνοφερούς αγγέλους
               που σιδερόφρακτοι ορμούν
στους ανυπεράσπιστους
                                      και στους νέους
Αχ στους νέους
με τα προδομένα όνειρα
                           και τα θλιμμένα μάτια 

Όχι η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε,
δεν θα ‘ρθει  όσο
                          τ’ απελπισμένα παιδιά
με φορτωμένα τα σακίδια
                          πετροβολούν κουράγιο

Ο αγώνας αγκομαχάει πνίγεται
                                            στη δυσωδία
όμως προχωράει
                               έστω κουταίνοντας
Ο τραυματισμένος σκύλος
          με κομμένο το πόδι προχωράει
Κι’ όσο προχωράει μένει ελεύθερος
                            και γι’ αυτό αήττητος

Όχι η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε,
τ’ απελπισμένα παιδιά
με το κουράγιο στα σακίδια
                              πετροβολούν απόψε

                            11 Νοεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Όταν αφοπλίζεσαι



Όταν αφοπλίζεσαι  

Όταν αφοπλίζεσαι
οι εχθροί σου φορούν
                       το προσωπείο του φίλου
σε χτυπούν στην πλάτη
και χαμογελώντας σε παρηγορούν
Λένε πως δεν έφταιγες εσύ
αλλά οι στόχοι σου
           που ήταν ακραίοι και ανέφικτοι

Όταν αφοπλίζεσαι
Οι εχθροί που έγιναν φίλοι σου
ψάχνουν τα τιμαλφή σου
                         σκυλεύουν τις ιδέες σου
λοιδορούν τα όνειρά σου

Όταν αφοπλίζεσαι
Οι εχθροί σου που έγιναν φίλοι
                                                συστήνουν
τις αναγκαίες προσαρμογές
                              στην πραγματικότητα
Συμβουλεύουν θυσίες και ευελιξία
κι αγάλι αγάλι χωρίς εξάρσεις
με βήματα μικρά να προχωράς
                            να μη τρομάξει ο λαός

Όταν αφοπλίζεσαι
Οι εχθροί σου που έγιναν φίλοι
                         μειλίχιοι συμβουλεύουν
                                       την υποταγή σου

                             1 Νοεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Νείρομαι νοσταλγία



Νείρομαι νοσταλγία  

Ένα καράβι είναι ο χρόνος
που αρμενίζει
                      σε πελαγίσια κύματα
Εκεί στο μονότονο και συνεχές
       του γαλάζιου αρχιπελάγους,
μας ακολουθούν φάλαινες 
                                     και δελφίνια  
γλάροι και ψαροπούλια,
εκεί στη σκουριά του μέλλοντος
γράφουμε στο κούτελο
             της μοναξιάς μας
                                         αναμνήσεις
Εκεί πλάθουμε με τη θλίψη μας
                                             ποιήματα
και με τα ντέρτια μας τραγούδια

Ένα λιβάδι είναι ο χρόνος
όπου τα λουλούδια
                          βιαστικά ανθίζουν
να γίνουν καρπός και θάνατος
για να φυτρώνει η σπορά
                              του μέλλοντός μας
ανάμεσα σε δυο θανάτους
Εκεί πλεγμένα δάχτυλα
                               ο πόνος κι η χαρά
κύμα το κύμα
                    λουλούδι το λουλούδι
όσο ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά μας
        γίνεται η νοσταλγία βάλσαμο

Ναι ένας ουρανός είναι η ζωή
με χιλιάδες άστρα
             κι ένα μελαγχολικό φεγγάρι
που ραντίζει τα σεντόνια μας
                                    ονειροπόλημα

                               7 Ιουνίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ψηλαφώντας



Ψηλαφώντας  

Ψάχνω στο σκοτάδι, ψηλαφώ
                    τις λάμψεις της αλήθειας
Στους τοίχους τα παράθυρα
              με κερνούν έναστρο ουρανό
καίγεται η ύλη, ολοκαύτωμα
                            να φωτίζει το έρεβος
Κι’ οι νόμοι που ξεφτίζουν
θολώνουν τις τροχιές των αστεριών

Μόνο ο χρόνος συνεπής
                    να χαράζει μαχαιριές
                                   στο πρόσωπό μας,
να ζαρώνει τις πρωινές μας μάσκες
                                        στον καθρέφτη

Όμως αφού
στις αιώρες των θεωριών η ζάλη
Πάντα με το αμείλικτο μαχαίρι
                                     της αμφιβολίας
θα αιχμίζει ο λογομάχος
                    τη λυμφατική μας σκέψη
Αφού η αμφισβήτηση 
                             γονιμοποιεί το λόγο
κι’ ο λόγος επιμένει
              ν’ ανθίζει απ’ τις πληγές του

                               29 Ιουλίου 2011
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Η φλυαρία της σιωπής



Η φλυαρία της σιωπής  

Κατακερματισμένος ο λόγος μου
                                            με προδίδει
αφού όσο ομιλώ ευτελίζω
                                     το στοχάζεσθαι
Κι αυτό το ανάλγητο μωσαϊκό
                      σου λέω πως μου μοιάζει,
όταν διαρκώς
ανασυνθέτω τις ψηφίδες του
             αλλά το άπειρο του διαφεύγει

Μόνο  άναρθρη η οιμωγή μου
                                 σέβεται στον πόνο
Όσο φιδίσια η σιωπή μου φλυαρεί,
                      στο θρόισμα των εννοιών
για να δηλώνει το άρρητο
                               του στοχασμού μου

Μόνο το τιτίβισμα των νεοσσών
διαβρώνει το βράχο της ανυπαρξίας
           και γίνεται η ακτινοβολία φως
να σμιλεύει στην πέτρα στοχασμό

Τότε ακριβώς είναι που η στιγμή
                         μαχαιρώνει το συνεχές
ώστε το Αεί να γίνεται Νυν
Για να ‘ρχεται το πρόβλημα
                                             γαληνεμένο
να ξεκουραστεί σε κάποια λύση

Όμως στις εκρήξεις των καινοφανών
και πάλι η βουκέντρα  
                                     του ερωτήματος
σκαλίζει τη χόβολη,
να φουντώνει ξανά η φλόγα
                                   του προβλήματος

Έτσι που αέναα να αχολογάει   
                       το άρρητο Νυν του λόγου
στον Αεί καλπασμό μιας  
                                   ρητής ανεπάρκειας


                               1 Ιουνίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος