Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Νοσταλγώντας τραγωδία




Νοσταλγώντας τραγωδία    

Όταν ο ορείχαλκος
έμπροσθεν του σιδήρου γονυπετής
                                   εκλιπαρεί έλεος,
ανοίγει η βία τα σκέλη των αιώνων
                να γονιμοποιεί την Ιστορία

Τότε η πρόοδος αφήνει ενεούς
τους ποιητές να τραγωδούν
                                         τη νοσταλγία

Αχ! και μόνο,
ο ρόγχος μιας μηχανής σε κάθε πλοίο
                                               αρκούσε
να γλίτωνε το κεφάλι της Ιφιγένειας
                                           στην Αυλίδα

Λίγος ηλεκτρισμός να φωτιστεί  
             το σκοτεινό πρόσωπο
                                   του μάντη Κάλχα,
για να φανούν τα σάπια δόντια του
                κι οι πλαδαρές κοιλιές τους
Να μείνει γυμνός
                     αυτός ο μέγας
                                             υποκριτής
που τελικά πίστεψε στη δύναμή του

Όμως ήρθε η ώρα
            ο Λόγος να σηκώσει
                           το δίστομο σπαθί του
να λάμψει ο κεραυνός
                     στο σφυρήλατο τ’ ατσάλι
Ναι ήρθε η ώρα εγώ ο ανιδιοτελής
ο ανελέητος και κακεντρεχής
                    να προδώσω αμετανόητος
όλους τους μύθους του παρόντος  
χωρίς αργύρια, εντελώς δωρεάν
για να καταυγάσω το σάπιο πρόσωπο
                                             της εξουσίας
Ώστε να φυσήξει αγέρι δροσερό
που θα να δροσίσει τρυφερά το μέτωπο
                        των τελευταίων δικαιομάχων

Να τώρα εγώ ο προδότης
                       του παρόντος ο αρνητής
πάνοπλος σε πυρρίχιο χορό
θα ξεγυμνώσω την ψυχή μου
                                απ’ τα επτά της πέπλα  
για να γιορτάσω ολόγυμνος
             την αστείρευτη αειφορία μου

                                           4 Μάη 2012
                                     Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Ατάκτως ειρημένοι



Ατάκτως ειρημένοι   

Στη μήτρα της αταξίας γεννιέται
              η ελπίδα των απονενοημένων
Το ρίγος που φλογίζει την επιδερμίδα
                                                της νόησης

Εκεί που ελλοχεύει ο πόθος
και ανοίγει διάπλατα
                   τις πόρτες της συνείδησης
για να εισχωρεί το ανατρεπτικό φως
                                           των αστεριών
και να φωτίζει αμυδρά τις σκιές
                                             της κάμαρας
Τότε που το όνειρο δεν έχει
             ακόμα κυριεύσει το ταξίδι μας
και μεταξύ ύπνου-ξύπνου
         η πάλη του λόγου και του μύθου
μας ταξιδεύει στη χώρα του απείρου
                                              και του όλου

Εκεί στον ασύμμετρο μπαχτσέ
                                                  της φύσης
και στα κουλουβάχατα της ιστορίας
                               ριζώνει η νοσταλγία
της ανατροπής
                  που θα φέρει τη νέα τάξη

Εκεί εμείς με το όπλο "παρά πόδα"
                                    καιροφυλακτούμε
να κάνουμε ανέφικτη της επιστροφή
Ώστε το φίδι να μην δαγκώνει
                                             την ουρά του
σε ανώφελους  και αδιέξοδους κύκλους

Για να βρει η διαλεκτική το δρόμο της
στο ορφανοτροφείο της φύσης
που μας παράτησε αμήχανους,
                           ο θεός της πιθανότητας

                               9 Απριλίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος