Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Πικραμένη αντιλόπη



Πικραμένη αντιλόπη

Κι’ έλαμψαν πάλι οι πολύχρωμες
εικόνες,
               μπρος στα σβησμένα μάτια
Όταν ξαπλωμένος μηρυκάζεις
                        την κούραση της μέρας
τότε σου ξεφυσούν κατάμουτρα
                   οι δοσίλογοι  τη δυσοσμία
για να τσακίζουν τα πόδια των αλόγων
                                        που καλπάζουν
για να πνίγουν στα λασπόνερα
                                                  τα όνειρα

Ω! ανάερη πικραμένη αντιλόπη
πως σε καραδοκούν τα αιλουροειδή
                                                   στις θίνες
Με το κοντάρι καρφωμένο στα πλευρά
                              το αίμα σε προδίδει
Κι’ οι ιχνηλάτες έρχονται
                              τα τύμπανα χτυπώντας
Με τα σκυλιά ξετρελαμένα,
να γαυγίζουνε
                         για του αφεντικού το χάδι
Καθώς διαλαλεί ο πετεινός
                     τη μοναξιά του στο σκοτάδι
Πνίγει ο Βάκχος στο κροντήρι του
                    την τετριμμένη ματαιότητα

Έτσι καίγεται το λάδι στο λυχνάρι
                                          της αξιοπρέπειας
και πέφτει το σκοτάδι πηχτό
                                              σαν πίσσα,
για να κολλάει
στους τροχούς της αισιοδοξίας
                            η λάσπη της απόγνωσης
Πως αλλιώς;
Αφού η καμπύλη της ζωής μου
                                                 αγκομαχάει                               
με συνέπεια και χρέος
ανεβαίνοντας,  από αριστερά 
                                                 στο όριό της

                                     31 Μαρτίου 2011
                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Αταξίδευτος - ποίημα





    
Αταξίδευτος 

Ώρα πολλή σκοτεινιασμένος
περπατάει στο πλακόστρωτο
κουβαλάει τις σκιές του
ανάμεσα σε δύο φανοστάτες
πότε μεγαλώνει η μια
πότε θολώνει η άλλη
Ώρα πολλή μελανοθώρητος
περπατάει στη προκυμαία
Κουβαλάει μισεμό και καταχνιά
ανάμεσα σε δύο φανοστάτες
Ο άγκυρες σηκώνονται
το πλοίο φεύγει μουγκρίζοντας
Αυτός μαζεύει τις σκιές του
απ’ το πλακόστρωτο
και φεύγει αταξίδευτος

                     27 Ιουλίου 2012
                  Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Άπτερα δίποδα

Άπτερα δίποδα

Άπτερα δίποδα
                 Του Γιάννη Ποταμιάνου

Κι’ έδειχνε η ζωή ανέμελη και ατελεύτητη
Αχ τι ψεύτης που ‘ναι ο χρόνος
Μας τάζει, ο πολιτικάντης αιωνιότητα
θέσεις μεγάλες και αξιώματα πολλά
ακονίζει την αισιοδοξία μας
                          στης προσμονής την πέτρα

Κι’ έρχεται το αύριο δύσβατο μονοπάτι
κατάσπαρτο με αγκάθια
                        και θαλερές τσουκνίδες
Με της ανεργίας τον καημό
                        να διεμβολίζει τα όνειρα
Κι’ όσα σχεδιάζει ο τέκτων νους
            τα ξηλώνει το σαρκοβόρο κέρδος

Κι’ έδειχνε η ζωή όμορφη
             στης ανεμελιάς την προοπτική
Όταν παίζοντας η αθωότητα  γαύριαζε
                    στους λειμώνες της καρδιάς
Τότε που η συλλογικότητα ξεψείριζε
                         τις λυσίκομες χαίτες μας
Που ανέμιζαν στον άνεμο
καθώς απογειώνονταν οι αιώρες
                                        του παραδείσου
Όταν πίνοντας απ’ της πηγής το νάμα
                       αγαλλίαζε η ευφροσύνη

Τόσο ταξίδι, τόση επιμέλεια, τόσος κόπος
                      για να χάσουμε τη δορά μας
Κι άπτερα δίποδα να δρασκελάμε
                                   της μοναξιάς το ρέμα
Απροσδιόριστη η λύση της εξίσωσης
             όταν η ζωή ψάχνει τον εαυτό της
Ευτυχώς που σκαλίζοντας  τη μοναξιά
              ξεσκουληκιάζουμε τις ρίζες μας

                                           4 Μαρτίου 2011
                                                                             Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ας περιμένουμε το βράδυ






Ας περιμένουμε το βράδυ

Αχ πόσο βαρύ είναι αυτό το πρωινό
                     γέρνουν οι ώμοι, τρίζουν
Η μοίρα μας είναι γι άλλους ουρανούς
Είμαστε εμείς πουλιά στην καταιγίδα,
περιπλανώμενοι ιππότες στην στέρφα γη
Κοιμόμαστε στις θημωνιές
                           με το χρυσό χορτάρι
Ακούμε το ρυθμό της γης
                           καθώς βαριανασαίνει
Σαν τρίζει η άσπρη πέτρα
                          στο χάδι του Ηλιάτορα
                          

Αχ πόσο βαρύ είναι το πρωινό
                    στο δρόμο προς το τετριμμένο
Μας ροκανίζει ακατάπαυστα
                                   σαν ξύλο το σαράκι
Ανοίγοντας ακούραστα στοές
                              για να περνάει ο χρόνος

Αχ πως γερνούν οι λάμψεις
                                           πως θολώνουν
Πως θολώνουν οι λέξεις σκαλί σκαλί
σαν κατεβαίνουν
                            στου χαρτιού τα τάρταρα
Όταν μυρμήγκια κουβαλάμε
                             σαράντα τόνων βράχους
να χτίζουμε ποιήματα
και κάστρα άπαρτα της μισαλλοδοξίας

Ας γαντζωθούμε στο διάφανο
                                      βυζί του Ουρανού
στις λαμπερές του τις φακίδες, στ’ άστρα
Κι’ ας ρουφήξουμε άπληστα
                          απ’ τη ρόγα του, το δέος

Αφού είναι βαρύ αυτό το πρωινό
                             και τρέμουνε τα γόνατα
Ας περιμένουμε το βράδυ
Να κολυμπήσουμε
            ιερόσυλοι και ιερομύστες
                                                  ωραιόψυχοι
στου γαλαξία το κροντήρι
με άχραντα μυστήρια βακχεύοντας

                                           29 Μαρτίου 2011
                                         Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012