Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Αγναντεύοντας



Αγναντεύοντας

Μύστης κρυφής κίνησης
                       ο ασάλευτος βράχος
Κι απ’ τα σωθικά του αναβλύζει
                            γαλάζια θάλασσα
Όταν στα τεντωμένα αυτιά
                               των ιστιοφόρων
φυσάει ο άνεμος ταξίδι

Κι έρχεται το θρόισμα των πανιών
                        μοιάζοντας μοιρολόι
                        για ταξίδι αταξίδευτο
Μόνο που, όσο αγναντεύοντας
                                            η λύπη
γεννιέται νοσταλγία
για να σκορπίζει η ψυχή στο κύμα

Τότε είναι που στα παιγνίδια 
των δελφινιών
                       χαμογελάει η ελπίδα
Μέχρι που στο πυρωμένο
                                        ηλιοβασίλεμα,
οι τελευταίες βουτιές του γλάρου
μαχαιρώνουν το κύμα στο πλευρό

Μύστης κρυφής κίνησης
                       ο ασάλευτος βράχος
Κι απ’ τα σωθικά του αναβλύζει
                            γαλάζια μοναξιά
Για να βρει ο πόνος την ηχώ του
αλαλάζοντας σε υπόγειες στοές

                               1 Ιουλίου 2012
                                                               Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Λέξεις πτερόεσσες



Λέξεις πτερόεσσες

Δειλά βγαίνουν οι λέξεις
σαν τρωκτικά
           απ’ τις απόκρυφες στοές τους,
βγαίνουν μόνο σαν πέσει το σκοτάδι
Περπατούν προσεκτικά
                                      μες το δωμάτιο,
αλλά τρομάζουν χάνονται στο φώς
                                        σαν νυχτερίδες
μπερδεύονται ,
     χτυπούν με δύναμη στους τοίχους
ώσπου πέφτουν αιμόφυρτες
                                             στο πάτωμα
Εκεί εγώ, τις μαζεύω,
τις παίρνω τρυφερά στη φούχτα μου
τις καθαρίζω, τις ντύνω, τις χτενίζω
και τις τυλίγω στο σάβανο
                                   της λευκής σελίδας
να περιμένουν την ανάσταση
στη ματωμένη  η γραμμή
                                        του λυκαυγούς,
που γράφεται το ποίημα

                            26 Οκτωβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σημείωση: Ο πίνακας είναι του Χρόνη Τσακιράκη

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Ουρανίωνες



    Ουρανίωνες    

Με το κεφάλι σκυμμένο βαδίζουν
                                 στο ηλιοβασίλεμα
 ανεμίζοντας το σύνθημα
               «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία»
Οι χθεσινοί φίλοι γερτοί
                           βαδίζουν δίπλα δίπλα
πάντα φωνάζοντας όπως παλιά
                     «θάνατος στο φασισμό»

Με το δισάκι της μνήμης ζαλωμένοι
στην αιώρα του χρόνου να λικνίζεται
αφουγκράζονται  
                 την ηχώ των ονείρων τους
ακούνε τις ψυχές των αδικαίωτων
που πίσω απ’ τα κάγκελα
                                 πόθησαν ουρανό

Οι εποχές που εμπορεύονται
                                  τα όνειρα, ήρθαν
Όμως περνούν δίπλα τους
                      χωρίς να τους αγγίζουν
αφού ύαινες οι μνήμες τους
                         αλυχτάνε στο φεγγάρι

Θέλει σοφία να καταλάβεις
           πως τα όνειρα δεν εκποιούνται
πως τα όνειρα είναι
           πολύχρωμα λιβάδια
                      για να καλπάζει η σκέψη,
σε πολιτείες ιδανικές κι ολόφωτες

Ας βουίζει το ανεκπλήρωτο
                               στους πόθους τους,
αυτό είναι που γονιμοποιεί
                                           τον ύπνο τους
και μοσχομυρίζουν τα όνειρά τους
ως την ανατολή
                  νυχτολούλουδο και γιασεμί
  
                             18 Νοέμβρη 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε



Η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε   

Όχι η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε
                                     Εσύ με ψάχνεις
Εγώ ανεβαίνω την οδό Σταδίου
                                              ελπίζοντας
άλλη μια φορά
                         πως δεν θα ηττηθούμε

Εσύ με βρίσκεις, στη βροχή
        και στις οσμές  των δακρυγόνων,
μες στο πλήθος μόνο,
να υφαίνω
             τον ιστό της Ιστορίας
                                     Ν’ αντιστέκομαι
άλλη μια φορά
στους δνοφερούς αγγέλους
               που σιδερόφρακτοι ορμούν
στους ανυπεράσπιστους
                                      και στους νέους
Αχ στους νέους
με τα προδομένα όνειρα
                           και τα θλιμμένα μάτια 

Όχι η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε,
δεν θα ‘ρθει  όσο
                          τ’ απελπισμένα παιδιά
με φορτωμένα τα σακίδια
                          πετροβολούν κουράγιο

Ο αγώνας αγκομαχάει πνίγεται
                                            στη δυσωδία
όμως προχωράει
                               έστω κουταίνοντας
Ο τραυματισμένος σκύλος
          με κομμένο το πόδι προχωράει
Κι’ όσο προχωράει μένει ελεύθερος
                            και γι’ αυτό αήττητος

Όχι η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε,
τ’ απελπισμένα παιδιά
με το κουράγιο στα σακίδια
                              πετροβολούν απόψε

                            11 Νοεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Όταν αφοπλίζεσαι



Όταν αφοπλίζεσαι  

Όταν αφοπλίζεσαι
οι εχθροί σου φορούν
                       το προσωπείο του φίλου
σε χτυπούν στην πλάτη
και χαμογελώντας σε παρηγορούν
Λένε πως δεν έφταιγες εσύ
αλλά οι στόχοι σου
           που ήταν ακραίοι και ανέφικτοι

Όταν αφοπλίζεσαι
Οι εχθροί που έγιναν φίλοι σου
ψάχνουν τα τιμαλφή σου
                         σκυλεύουν τις ιδέες σου
λοιδορούν τα όνειρά σου

Όταν αφοπλίζεσαι
Οι εχθροί σου που έγιναν φίλοι
                                                συστήνουν
τις αναγκαίες προσαρμογές
                              στην πραγματικότητα
Συμβουλεύουν θυσίες και ευελιξία
κι αγάλι αγάλι χωρίς εξάρσεις
με βήματα μικρά να προχωράς
                            να μη τρομάξει ο λαός

Όταν αφοπλίζεσαι
Οι εχθροί σου που έγιναν φίλοι
                         μειλίχιοι συμβουλεύουν
                                       την υποταγή σου

                             1 Νοεμβρίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Νείρομαι νοσταλγία



Νείρομαι νοσταλγία  

Ένα καράβι είναι ο χρόνος
που αρμενίζει
                      σε πελαγίσια κύματα
Εκεί στο μονότονο και συνεχές
       του γαλάζιου αρχιπελάγους,
μας ακολουθούν φάλαινες 
                                     και δελφίνια  
γλάροι και ψαροπούλια,
εκεί στη σκουριά του μέλλοντος
γράφουμε στο κούτελο
             της μοναξιάς μας
                                         αναμνήσεις
Εκεί πλάθουμε με τη θλίψη μας
                                             ποιήματα
και με τα ντέρτια μας τραγούδια

Ένα λιβάδι είναι ο χρόνος
όπου τα λουλούδια
                          βιαστικά ανθίζουν
να γίνουν καρπός και θάνατος
για να φυτρώνει η σπορά
                              του μέλλοντός μας
ανάμεσα σε δυο θανάτους
Εκεί πλεγμένα δάχτυλα
                               ο πόνος κι η χαρά
κύμα το κύμα
                    λουλούδι το λουλούδι
όσο ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά μας
        γίνεται η νοσταλγία βάλσαμο

Ναι ένας ουρανός είναι η ζωή
με χιλιάδες άστρα
             κι ένα μελαγχολικό φεγγάρι
που ραντίζει τα σεντόνια μας
                                    ονειροπόλημα

                               7 Ιουνίου 2012
                            Γιάννης Ποταμιάνος