Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Το φεγγάρι



Το φεγγάρι

Δυο μαύρα πηγάδια
                                 με κοιτάζουν
Δυο ήσυχα πηγάδια
               με σέρνουν στο βυθό τους
       
M’ ένα βιβλίο αγκαλιά,      
                   χαϊδεύω την κοιλιά σου

Το φεγγάρι καθρεφτίζεται
                   στα ήσυχα πηγάδια σου
Το φεγγάρι βυθίζεται
                    στα βαθιά πηγάδια σου

Απλώνω τα χέρια μου
                       να σώσω το φεγγάρι
Και το βιβλίο πέφτει,
                                  κατρακυλάει
Ένας γδούπος
Το πάτωμα γεμίζει λέξεις,
                       τόνους και πνεύματα
Τα πνεύματα
        ανεβαίνουν στο ταβάνι
                                 γίνονται σκιές

Το φεγγάρι μπαίνει
                              απ’ το παράθυρο
Ναρκισσεύεται στα μάτια σου
Το  βιβλίο μπρούμυτα
                           κλαίει στο πάτωμα
Απ’ τα μάτια του τρέχουν
         σπασμένες λέξεις
                     και ανάπηρα πνεύματα

Χαϊδεύω τον λαιμό σου
Τα μάτια σου
                      ήσυχα μαύρα πηγάδια
Με κοιτάζει το φεγγάρι
                           απ’  τα βάθη τους
Και τα πνεύματα χορεύουν
                                    στο νταβάνι

Όμως το φεγγάρι φεύγει
                                     Εσύ φεύγεις
Κι εγώ κοιμάμαι αγκαλιά
                         με τις μαύρες λέξεις
και τα πνεύματα να σφίγγουν
                                    το λαιμό μου

                              8 Ιουνίου 2010
                          Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Το δέος ζωγραφίζει όραμα



Το δέος ζωγραφίζει όραμα  

Σ’ ένα κήπο θρυμματισμένων ανθέων
                                        η περιπολία του
Συλλέγει ενθύμια ομορφιάς
                                              και θανάτου  
στα χορταριασμένα μονοπάτια
Κι η περιπλάνηση του
                                χωρίς μίτο σιγουριάς
στις δαιδαλώδεις διαδρομές του

Σ’ ένα κήπο θρυμματισμένων άστρων
                                                      χάνεται
μαζεύοντας μπουκέτα φωτολούλουδα
Ερανίζεται φως ανέσπερο, αρχέγονο
πανταχού παρών  
                και πανταχόθεν εκπορευόμενο,
να πλέκει
              το ιλαρό φωτοστέφανο της ύλης


Σ’ ένα κήπο θρυμματισμένου σκότους
                  κρατώντας δάδα ο φωτοδότης
με φως αέναο και άσπιλο
                      χωρίς σκιά και αποτύπωμα
φωτίζει τα πελάγη του ερέβους

Στα πανταχού παρόντα λουλούδια
                                                του φωτός    
ο ταπεινός σκώληκας ορθώνει
                                       το ανάστημά του
και τολμάει να στήνει το κουκούλι του
                        να εκκολάπτει πεταλούδα
μεγαλωμένη με μοναξιά
                     και μ’ όνειρο τόσο φωτεινό
που να καίγεται
                στο πρώτο πρώτο πέταγμά της

Σ’ ένα κήπο θρυμματισμένων ανθέων
Σ’ ένα κουκούλι με το δικό του ουρανό
                                             ο σκώληκας
ζωγραφίζει δικούς του παραδείσους
όπως το δέος του μηδενός μπροστά
                στο άπειρο ζωγραφίζει όραμα

                                        8 Δεκεμβρίου 2012
                                       Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Τρικυμία στο στήθος



Τρικυμία στο στήθος

Σαν έρθει η νύχτα
καταρρέουν οι σπόνδυλοι μου
                          σαν αρχαίου ναού κολώνα
Έτσι που στα ερείπια
τ’ άνθη της πέτρας να μυρώνουν
                                              άσπιλη ομορφιά
Τρικυμία στο στήθος μου
                                           και ταξίδια νοητά  
μ’ Αυγουστιάτικα φεγγάρια
                               σε θάλασσα ερημόχαρη
Κι ο τάραχος της νιότης αλησμόνητος
               να απαιτεί μερίδιο στη νοσταλγία

Όμως ο ζοφερός άγγελος
στη σκοτεινή γωνιά της κάμαράς μου
                                                            ελλοχεύει
Μια σκιά  σκυφτή σαν αίλουρος
που με φερμάρει,  κι έρπει αδυσώπητα
                                      όλο και πιο κοντά μου 

Όσο πλατύς κι αν είναι ο δρόμος
                                     αυτός είναι αδιέξοδος
το ζήτημα είναι τι υπάρχει
                               πίσω απ’ τον μαντρότοιχο
Εκεί στην κυριαρχία του αόρατου
                                   στις σκιές  της κάμαρης
όπου εδρεύει ο φόβος
         του οριστικού και αμετάκλητου
                                                      απερινόητου
Εκεί είναι που καταρρέουν
               οι σπόνδυλοι της βεβαιότητάς μου
σαν πεσμένη αρχαίου ναού κολώνα
                                  κι ομορφαίνει η ποίηση
Εκεί ακριβώς επειδή ανεβαίνει
           απ’ τα βάθη στο στήθος μου
                               ο λυγμός του «απόλλυμι»

                            24 Ιανουαρίου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος