Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Οι νυχτερίδες


Οι νυχτερίδες  

Όταν έπαιζε το φεγγάρι
                                   στις βουνοκορφές,
εγώ ξάπλωνα στο κρεβάτι μου
κι έρχονταν οι νυχτερίδες
                                            τα μεσάνυχτα
έφερναν δυο γύρους στο ταβάνι
                      κι έφευγαν για το φεγγάρι

Έπαιζαν στις βουνοκορφές κρυφτό
                  με το φεγγάρι οι νυχτερίδες,
Καμιά φορά 
έπαιρναν κι εμέ μαζί τους
                                   ψηλά στον ουρανό
Έσερναν το άρμα μου πάνω
                 απ’ τις κορυφές των δένδρων
και μέχρι το πρωί πετούσαμε
               πάνω από κάμπους και βουνά
                               ανάμεσα στ’ αστέρια

Ώσπου ξαφνικά, λίγο πριν τη χαραυγή
μ’ άφηναν από ψηλά
                       να πέσω στο κρεβάτι μου
κι έφευγαν πίσω στα βουνά 
                            όλες μαζί, χωρίς εμένα                                     
για τις σπηλιές
            και τα χαλάσματα των κάστρων

Έφευγε και το φεγγάρι
        και το άρμα μου γίνονταν κρεβάτι
να σκουριάζει μαζί μου
κάτω απ’ τα σεντόνια
                                  στην πρωινή αιθρία

                             3 Οκτωβρίου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Όμορφη σαν Ιδέα

   
 Όμορφη σαν Ιδέα  

17 Νοέμβρη επέτειος
                            ο δρόμος πεδίο μάχης
πεσμένες σημαίες
       τσακισμένα πανό και κίτρινη σκόνη
                                       
Οι ανθρωποφύλακες με τις ασπίδες
Οι ανθρωποφύλακες με τα δακρυγόνα

Πλήθος αμέτρητο στους παράδρομους
             υψωμένες γροθιές, συνθήματα
κι εσύ ανάμεσά τους
                                με κόκκινο φουστάνι
οργισμένη σαν ηφαίστειο
                                       όμορφη σαν ιδέα

Κι εγώ ξωπίσω σου μια ζωή
       με το σημάδι σου κατακούτελα
                 να σ’ ακολουθώ σαν οπτασία
                                            

                             4 Νοεμβρίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Αυτό το καράβι


Αυτό το καράβι  

Αυτό το καράβι δεν έφυγε ποτέ
              έμεινε για πάντα στο μουράγιο
Μακριά χοντρά παλαμάρια το κρατούν
                                      δεμένο στη στεριά
Ο μέρες του περνούν ίδιες σαν βαγόνια
                                         πάνε κι έρχονται
τα κύματα του φέρνουν μηνύματα
του τραγουδούν θαλασσινά τραγούδια

Αυτό το καράβι δεν έφυγε ποτέ
                    δεμένο ονειρεύεται ταξίδια
χαιρετάει τ’ άλλα καράβια
                        που ‘ρχονται και φεύγουν
και προσμένει το παρθενικό του ταξίδι
για πολιτείες μακρινές
                              στα βάθη του ορίζοντα

Αυτό το καράβι δεμένο στη στεριά
          είναι ερωτευμένο με την τρικυμία
που λυσσομανά από έρωτα και μίσος
Αυτό το καράβι
στέργει  μολυβένιο ουρανό
                                   κι αέρα αδυσώπητο
να μαστιγώνει τα πλευρά του

Αυτό το καράβι το κατοίκησε η μοναξιά
ταξιδεύει δεμένο αταξίδευτο ταξίδι
                                             δίχως γυρισμό  
Γι’ αυτό  
ο θάνατος που του πρέπει είναι
           η τρικυμία σ’ ατέλειωτη θάλασσα

Έφυγε η άνοιξη, έφυγε και το καλοκαίρι
κι αυτό το καράβι προσμένει
                     ερωτευμένο με την τρικυμία
γι’ αυτό  θυμωμένε ουρανέ
                         στείλε την καταιγίδα σου
να κόψει τα δεσμά
        που το κρατούν δεμένο στη στεριά
ν’ ανοίξει τα φτερά του
          κι’ ας συντριβεί μες στ’ όνειρό του

                           22 Οκτωβρίου 2013
                                                               Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Το ταξίδι


Το ταξίδι

Ένα ταξίδι είναι η ζωή στ’ αστέρια 
     μια λάμψη ξαφνική μες το σκοτάδι
που ταξιδεύει στις αιώνιες
                      φρυκτωρίες των άστρων
Ένα ανάβλεμμα απολογισμού
               λίγο πριν το μαύρο βάραθρο

Ένα ταξίδι είναι η ζωή στη θάλασσα
                           μ’ ορθόπλωρο καράβι
            ένα ταξίδι δεμένο στο κατάρτι
Κι ο άνεμος
με τα φουσκωμένα μάγουλα
                       να πνέει για το επέκεινα

Αχ! Ο άνεμος
που σχεδόν πιάνω στα δάχτυλά μου
                                               μου γνέφει,
με καλεί να γίνω σύννεφο,
                                         να γίνω βροχή
         να γίνω κεραυνός και καταιγίδα,
χείμαρρος στα ρείθρα των βουνών,
                           ταξίδι για τη θάλασσα

Αχ! Ο άνεμος
                     Ένα ταξίδι είναι ο άνεμος
ένας κύκλος είναι το ταξίδι
                    από θάλασσα σε θάλασσα

Κι η ζωή;
Αχ ένα ταξίδι είναι η ζωή
                                 στα σκλαβοπάζαρα
Ένα ταξίδι αταξίδευτο,
Κι εμείς χρονοταξιδευτές  δεμένοι
                                               με αλυσίδες
όπως δούλοι
                      σε κουπιά αρχαίου πλοίου

Αχ η ζωή!
Ένας δουλέμπορος είναι η ζωή
πουλάει το κορμί και το μυαλό μας
                                                     όσο όσο
Κέρδος, κέρδος και ευτέλεια
                      φτώχια, μιζέρια κι αγωνία
που είσαι αξιοπρέπεια
                                      που μας έπρεπες  

Δούλοι στα κουπιά
                      δούλοι και το εμπόρευμα
Ένα χρονοτάξιδο είναι η ζωή
             μ’ αρχαίο πλοίο δουλεμπόρου
Ένα χρονοτάξιδο στο φως   
     μια λάμψη ξαφνική μες το σκοτάδι
μ’ ένα ανάβλεμμα απολογισμού της
                                               για επίλογο

Ένα ταξίδι είναι η ζωή
                                     κι ένα ανάβλεμμα
γι’ αυτό όσο μπορείς μην τα ευτελίζεις

Με πείσμα κάστορα
     γκρέμιζε δέντρα και χτίζε φράγματα                
Ν’ αλλάξεις τη ροή του ποταμού
                       μπορείς, μην τα ευτελίζεις

                           9 Σεπτεμβρίου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος