Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Φωνή μου εσύ


Φωνή μου εσύ

Αχ φωνή μου εσύ
αλλοτινό θρόισμα
                   στα φυλλώματα των δέντρων
Σαν ζυγώνει η νύχτα
σε βρίσκω στη νοσταλγία της μυρωδιάς
                                               του γιασεμιού
Αχ φωνή μου εσύ
μινύρισμα της θάλασσας
                               στα όνειρα του βράχου
        πως έγινες γόος στης πόλης τη βουή
Αχ κραυγή μου εσύ για του φτωχού
                                          τον άρρητο πόνο
βουβή ικεσία της αδυναμίας των καιρών
φιμωμένη επανάσταση ως πότε
Κάποτε θα γίνεις κι εσύ οργή
                                      θα γίνεις καταιγίδα
Ο κόσμος θέλει ποτάμια ορμητικά
                                     να ξεπλυθεί το αίμα

Θέλει σάλπιγγες που να γκρεμίζουν τείχη
Θέλει Αρχαγγέλους
                         αμείλικτους κι αδέκαστους
                                       θέλει δίκοπο σπαθί

Και σαν έρθει το βράδυ
                                      σώστε και σωθείτε
βάφοντας αποβραδίς την πόρτα σας
                                          με κόκκινες ιδέες
Και σαν έρθει το πρωί
                                      θέλει πυρρίχιο χορό
με τα σπαθιά να σχίζουν  
                        τ’ ορθρινό ατλάζι της αυγής

Σώστε και σωθείτε, τα βουνά περιμένουν
σαν ήρεμα χορτοφάγα
                             μηρυκάζοντας αθωότητα
Φωνή μου εσύ κελάηδημα πουλιού
που ταξιδεύεις με τον άνεμο
                                 στη χώρα της ουτοπίας
γίνε βροντή της αστραπής
                     δίκαιο μένος των αδικημένων

                              22 Απριλίου 2014
                            Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Μια νύχτα με φεγγάρι


Μια νύχτα με φεγγάρι 

Ξύπνησα μια νύχτα καταμεσής
                                                   στον ουρανό
Σαν σκυλί μ’ ακολουθούσε το φεγγάρι
Από δέντρο σε δέντρο
                                από ξέφωτο σε ξέφωτο
κι έμπαινε μέσα μου βαθειά
                    ατσάλινο νυστέρι ξυλογλύπτη
να λαξεύει δειλά δειλά το όνειρο
               στις απόμερες σκιές του νου μου
Κάτι σαν αναλαμπές μετεωριτών
      έσχιζαν τη σιωπή τ’ ουρανού στα δύο
Έτσι που να τρέμεις σύγκορμος
                             στην απορία και το φόβο

Ξύπνησα μια νύχτα με φεγγάρι
             και η λαμπηδόνα του ερωτήματος
ν’ αντιφεγγίζει
                 στις ψηλές κορφές των δέντρων
Εκεί ενεός καταμεσής της νύχτας
           κρατώντας το λουρί του φεγγαριού
ολόγυμνος και διψασμένος
             άκουγα της νύχτας το καρδιοχτύπι
καθώς ανάμεσα
         στων αρπακτικών τους βρυχηθμούς
και τις οιμωγές των φυτοφάγων
ο χρόνος ασυγκίνητος θρυμμάτιζε
                                                       το σκοτάδι
με τις μαρμαρυγές των αστεριών
        και των γαλαξιών την εκσπερμάτωση

Ώσπου λίγο πριν το λυκαυγές
                       ήρθαν τα ορθρινά μου όνειρα
                      να γλυκάνουν την αγωνία μου
Κι έτσι αποκοιμήθηκα
κρατώντας το λουρί του φεγγαριού
                                καταμεσής στον ουρανό
Και μ’ οδηγούσε φεγγάρι, όπως τον τυφλό,
εκεί που δύουν τα όνειρα κι ανατέλλει
                                             ο στόνος ημέρας

                            21 Νοεμβρίου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Παράπλευρη απώλεια


Παράπλευρη απώλεια

Πάντα ωρυόμενος
                                πάντα εξεγερμένος
θιασώτης του νέου,
       ιερολοχίτης οπλομάχος
                                              δικαιώθηκε

Ήρθε ο καιρός
κι ο μέγας τυχαιάρχης τον ευνόησε,
του έδωσε πέτρα και μυστρί
και πολλούς μα πολλούς
                               πρόθυμους εργάτες

Κι αυτός άρχισε να χτίζει τη νέα πόλη
πυρετός και δόξα, όλα απ’ την αρχή
         νέοι δρόμοι, νέα τείχη, νέοι ναοί

Τελειώνοντας
            ανέβηκε σε παρακείμενο λόφο
                                            να θαυμάσει

και είδε από ψηλά τη νέα πόλη
και είδε από ψηλά την ίδια πόλη
                                                  την παλιά

Γύρισε κυφός κατηφής και άδειος
                  μ’ ένα πιστόλι στον κρόταφο
Αλλά ο μέγας εξουσιαστής
αδυσώπητος
                  τον τίμησε όπως του έπρεπε
Με παράσημα, θώκους κι αξιώματα
        τον ανακήρυξε αυλικό πολεοδόμο

Οψίπλουτος,
πούλησε ακριβά το νεανικό του όνειρο
Όμως μια μόνιμη πίκρα στο χαμόγελό,
του ‘μεινε για πάντα
                       ως παράπλευρη απώλεια

                               7 Μαρτίου 2014
                            Γιάννης Ποταμιάνος