Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Τα μαύρα πουλιά


Τα μαύρα πουλιά 

Τα μαύρα πουλιά ακονίζουν
                     τα ράμφη τους στις βουνοκορφές
            σκάβουν με τα νύχια τους τις πεδιάδες

Τα μαύρα πουλιά κοιτάζουν από ψηλά
                                         τις ανυπότακτες πόλεις
πετάνε κρώζοντας στον γαλάζιο ουρανό
                 και εφορμούν σε στόχους ακριβείας
Τα μαύρα πουλιά φορούν
                                          μάσκες χαμογελαστές
                 να κρύβουν το άδειο πρόσωπό τους
τάζουν δημοκρατία στο λαό,
            στο φτωχό ψωμί, στον άνεργο δουλειά

Όμως τα μαύρα πουλιά
                 κρύβουν στα φτερά τους κεραυνούς
                                                  βροντές κι ερείπια
                 κι αίμα πολύ να ρέει στους δρόμους

Τα μαύρα πουλιά πετούν
                               πολύ κοντά στον ουρανό μας
                         τρέφονται με πετρέλαιο και αίμα
τάζουν δημοκρατία και ψωμί
                                  μα φέρνουν φωτιά και πόνο

Έρχονται έρχονται
           τα μαύρα πουλιά των αργυραμοιβών
χώνουν το ράμφος τους
                               βαθιά στο στέρνο της ερήμου
Τα μολύβια τους ξύνουν
                                 οι πληρωμένοι καλαμαράδες
προσαρμόζουν το κούφιο εκμαγείο
                                                       της δημοκρατίας
κι η πέμπτη φάλαγγα των δοσίλογων
       ετοιμάζει εθνικές γιορτές και κόκκινα χαλιά

Τα μαύρα πουλιά έρχονται μες τη νύχτα
                           ξεσκίζουν το σεντόνι της σιωπής
κι η ποίηση ασώματη κεφαλή στριφογυρίζει
                             σαν πυξίδα με το βοριά χαμένο
ερείπια, πτώματα, αίμα
          κέρδος, κέρδος, καίρδος, καίρδως κέρδως
θρυμματισμένα όνειρα, οι στίχοι αιμορραγούν

Αιμοσταγής βρικόλακας είναι η ιστορία
                           κι ετοιμάζει πάλι ματωμένο γάμο

Τα μαύρα πουλιά έρχονται
Μα όταν σφάζουν τα μαχαίρια
                                           η καρδιά κτίζει εκδίκηση
αρχιμάστορες οι νεκροί κι οι μάρτυρες
                                        και πλίνθοι μας οι μνήμες

Τα μαύρα πουλιά έρχονται
μα όσο σφάζουν τα μαχαίρια
                                               το αίμα θεριεύει όρκο
Τα μαύρα πουλιά έρχονται
                               μα οι Δελφοί στέλνουν χρησμό
«Μάχαιραν έδωκαν μάχαιραν ας λάβουν,
                    ώσπου να γεμίσουν οι κοιλάδες αίμα
                         να κολυμπάει το βόδι ως τη μέση»

Τα μαύρα πουλιά έρχονται
                      μα οι φρυκτωρίες στέλνουν μήνυμα:
        «Ζήτω η αντίσταση, η εξουσία στους λαούς»
Τα μαύρα πουλιά έρχονται
         μα η ιστορία τους ετοιμάζει ματωμένο γάμο
Πως αλλιώς θα ξεγεννήσει το καινούργιο
              αν στα βουνά δε μοσχοβολάει αντάρτικο;

Την δική μας μοίρα εμείς θα την ορίσουμε 
Η δική μας μοίρα είναι ο ήλιος
                              που σηκώνουμε στην πλάτη μας,
είναι η γεύση της αλμύρας
                                        στην άκρη των χειλιών μας,
κι ένα ηφαίστειο στο στήθος μας
                                                  που βρυχάται έκρηξη
                               να βάλει φωτιά στο πευκοδάσος

Όχι δεν θα περάσουν τα μαύρα πουλιά
        δεν θα φωλιάσουν στα περήφανα βουνά μας
Εδώ μοσχοβολούν λάβα τα ηφαίστεια
                    και το όνειρο που καίει τα σωθικά μας
                          θα γίνει κραυγή να σχίσει τον αέρα
με το ψαλίδι του χελιδονιού
                                               με τη φτερούγα γλάρου
Είμαστε εμείς μια μυρμηγκιά λαού
                                                που χτίζουμε τον κόσμο
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά με ηφαίστεια και λάβα

                                        16 Σεπτεμβρίου 2013
                                        Γιάννης Ποταμιάνος


Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Τα παιδιά της Γάζας


Τα παιδιά της Γάζας  

Δυο μεγάλα μάτια παιδικά,
                δυο μαύρα μάτια βουρκωμένα,
μας κοιτούν μέσα απ’ τα συντρίμμια
                                                   κι απορούν

Εκρήξεις και κουρνιαχτός
       επιμένουν να καλύπτουν το φεγγάρι
Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
                               μα επιμένει να φωτίζει

Τα παιδιά των ερειπίων
θρηνούν γοερά και οδύρονται
                              μα η ζωή τα προσπερνά 
 Τα παιδιά των ερειπίων της Γάζας
                 αγαπούν πολύ τη ζωή
                                      κι ας τα προσπερνά
Γι’ αυτό δεν την ανταλλάσουν
                                                   με υποταγή
                                         και μίζερη ειρήνη

Τα παιδιά της Γάζας απαιτούν
                        λευτεριά και δίκαιη ειρήνη
Στα στήθη τους κόκκινα λουλούδια
                                                        οι πληγές
                                παράσημα αντίστασης

Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει 
                       τις δολοφονίες των αμάχων
Είναι θλιμμένο απόψε φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
                                   τα ερείπια της Γάζας

Μα πώς θα κοιμηθείς απόψε Άνθρωπε,
όταν τον ύπνο σου στοιχειώνουν
δυο μεγάλα μάτια παιδικά 
                                             που σε κοιτούν,
μέσα απ’ τις ρωγμές των τοίχων,
                                                     κι απορούν;

Το δάκρυ τους ένα ποτάμι
μα η Ελευθερία είναι δέντρο
                         κι ανθίζει στις πληγές τους

                              23 Ιουλίου 2014

                            Γιάννης Ποταμιάνος