Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Σπασμένη φτερούγα


Σπασμένη φτερούγα  

Ένα όνειρο με σπασμένη τη φτερούγα του
                                    δεν μπορεί να πετάξει
Φτάνει στην άκρη της φωλιάς του
                               φοβάται και πισωγυρίζει

Ένα όνειρο φοβάται να πετάξει
    μα τρέχει μες τις φλέβες του τόση λάβα
που ρέει απ’ την πληγή του
                               στις σχισμές του βράχου
Έτσι που μες από τις υπόγειες στοές
                         ανεβαίνει στην βουνοκορφή
και γίνεται καπνός γίνεται θειάφι

Ένα κουβάρι σήματα,
που τα παίρνει ο άνεμος και τ’ ανεβάζει
πάνω απ’ τις βουνοκορφές
                                  στην τύρβη τ’ ουρανού
να γίνουν σύννεφο,
                     να γίνουν βροχή και κεραυνός
Και τότε ποιος ξέρει
ίσως το μινύρισμα της βροχής
                                                 μας ψιθυρίσει
ίσως η βροντή του κεραυνού διαλαλήσει
ποιες μυστικές μορφές
              έκρυβε μες τη λειωμένη λάβα του 

Ένα όνειρο με σπασμένη τη φτερούγα του
                                    δεν μπορεί να πετάξει
γι’ αυτό πισωγυρίζει στη φωλιά του
                           και παραμιλάει ως το πρωί
δυσνόητα μηνύματα και λόγια του βυθού 
που τα σκορπάει ο άνεμος στην τύρβη
τ' ουρανού και κανείς πια δεν τα θυμάται

                             4 Ιανουαρίου 2014

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Η ιστορία έχει κεφάλι Μέδουσας


Η ιστορία έχει κεφάλι Μέδουσας  

Η ιστορία έχει κεφάλι Μέδουσας
             όποιος την κοιτάει κατάματα πετρώνει
Πλην των ποιητών και των απονενοημένων
Αυτοί την κοιτούν κατάματα
                                     στα φλογισμένα μάτια της
κι ονειρεύονται την εξέγερση της Άνοιξης
Κι αφού Ελευθερία είναι η Άνοιξη
ένα λουλούδι πάντα μοσχοβολάει και μάχεται
Όπως ένα κόκκινο γαρύφαλλο
                   που μες την ασβεστωμένη γλάστρα
                           ψέλνει τον ύμνο της εξέγερσης

Ναι! Όταν το αίμα ρέει στα ρείθρα και βοά
            η απόγνωση ανταρτεύει στα καραούλια
Τότε ακριβώς είναι που εξεγείρεται το κόκκινο
                                           και μοσχοβολάει ιδέες
Η ιστορία έχει κεφάλι Μέδουσας
        όποιος την κοιτάει κατάματα μαρμαρώνει
Το αίμα όμως όταν ρέει στα ρείθρα
                                           οπλίζει δίκοπο μαχαίρι
ανταρτεύει κι ετοιμάζει άνοιξη
                                       για τους κατατρεγμένους
Το αίμα των αθώων και το αίμα των ηρώων
που πέτρωσαν
                         κοιτώντας κατάματα την ιστορία
Ναι! Η ιστορία είναι μια Μέδουσα
                που περιμένει τον αποκεφαλισμό της
από έναν αντάρτη εργάτη
                                     που την κοιτάει κατάματα
                            κι ονειρεύεται την επανάσταση

Πως αλλιώς
αφού πάντα η ιστορία βουτάει την πένα της
                             στο αίμα των αποφασισμένων
για να γράφεται ξανά
                                    με νέους νόμους κι ηθικές;

                                                      13 Ιουλίου 2014
                                                   Γιάννης Ποταμιάνος


Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Φθινοπωρινό τοπίο


Φθινοπωρινό τοπίο


Φαιοπράσινες σκιές μες στην ομίχλη

                                           οι νεραντζιές

Στέκουν όλες μαζί κι όμως μόνες

νυχταγκαλιασμένες της πόλης τη νοτιά

Στα πεζοδρόμια πέφτει η μελαγχολία

                διακριτική σαν σιγανή βροχή


Γαυριάζουν στον αέρα

              τα ξεραμένα φύλα της ακακίας

                                σαπίζουν στη βροχή


Κι οι ελπίδες μου

                      χάνονται μες τη σιωπή σου


Κι όπως δακρύζει η νύχτα

             μελανοστάλακτες δροσοσταλίδες

κρέμονται

               σκουλαρίκια στα φύλα της ελιάς

ενώ στις σαβάνες των ονείρων μου

           έρπουν σαρκοφάγοι

                                     αίλουροι οι πόθοι


Στο πεζοδρόμιο ηδυπαθείς

               πίνουν φιλήδονα το πρωτοβρόχι

                                             οι νεραντζιές

κι εγώ διψασμένος προσμονή

          αποζητώ τη φωνή σου

                          στης βροχής τον ψίθυρο

Έτσι που η ανάμνησή σου

                            αυθεντική και ζείδωρη

                    να ζυμώνεται στο στίχο μου


Μονότονες οι συγχορδίες της βροχής

Γι’ αυτό ακριβώς

και κρύβω τις λέξεις μου

                   ανάμεσα στις σταγόνες της

έτσι που να κρέμονται

           σκουλαρίκια στα φύλα της ελιάς

                                          οι προσμονές

να λάμπουν όπως αστράκια φωτεινά

                     στης αστραπής το άναμμα


Συννεφιασμένος ουρανός στο βάθος

                         κι’ η απελπισία μεγάλη

Αχ πόσο αργεί για να ‘ρθει η άνοιξη

Με ψιχαλίζει το φθινόπωρο

                          ντροπαλή μελαγχολία


Κι όμως εγώ επιμένω

                 στα πρωτοβρόχια με έρωτα

Γιατί πως αλλιώς

            θα γίνει ο πόθος άνοιξη

                              ν’ ανθίσει η ελπίδα;


                            Γιάννης Ποταμιάνος