Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Η μικρή ροδιά


Η μικρή ροδιά  

Η μικρή ροδιά του κήπου μου
                                     αγαπάει τ’ άστρα
Τις νύχτες του καλοκαιριού
                         σαν κρύβεται το φεγγάρι
η μικρή ροδιά του κήπου μου
                               μαζεύει πεφταστέρια
και τα κρεμάει στους κλώνους της
                            να γίνουν σκουλαρίκια
                                    
Πολύ δύσκολα στον ουρανό
                                   πιάνεις πεφταστέρια
σου καίνε ανελέητα σαν κάρβουνα
                                                        τα χέρια,
όμως η μικρή ροδιά του κήπου μου
                                        είναι ερωτευμένη
γι’ αυτό,
          μ άστρα κατακόκκινα στολίζει
                                             τα μαλλιά της

Η μικρή ροδιά του κήπου μου
                           αγαπάει πολύ το κόκκινο
Έτσι μαζεύει στάλα στάλα το αίμα
               των ταξιδευτών που σφάχτηκαν
    στις κακοτράχαλες ενέδρες τ’ ουρανού
και φτιάχνει μια χειροβομβίδα
                    που σαν εκραγεί το λυκαυγές
                         στις κορυφές των δέντρων
βάφει ολοπόρφυρο το ξύπνημα του ήλιου

Σήμερα κρατώ στο χέρι μου
                                        ένα γινωμένο ρόδι  
Γονατισμένος το προσφέρω  
                              σε μια όμορφη γυναίκα
Η γυναίκα δακρυσμένη σπάζει το ρόδι
και μου γεννάει επτά παιδιά,
                                         επτά νέα αστέρια
που σέρνει η πούλια στο χορό
                                για να ζηλεύει ο χάρος

Η γυναίκα μου αγαπάει τα παιδιά
                   η ροδιά μου αγαπάει τ’ άστρα
γι αυτό στις στράτες τ’ ουρανού
                  σπέρνουν χαρά κι απαντοχή 
                              να μάχονται με το χάρο

Σε νύχτες φθινοπωρινές
                               σαν βγαίνει το φεγγάρι
η μικρή ροδιά του κήπου μου
                                     σπάει τα ρόδια της
και  σκορπάει μες τη νυχτιά
                    χιλιάδες ρουμπίνια φωτεινά,
μυριάδες πυγολαμπίδες
κάθε σπυρί και μια ευχή
                                   κάθε σπυρί κι ελπίδα

                                5 Οκτωβρίου 2013
                               Γιάννης Ποταμιάνος


Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Σιγανή βροχή


Σιγανή βροχή  

Διστάζει να πέσει απόψε η βροχή                                   
              διστάζει κι ο απελπισμένος
Στην άκρη των ματιών του
         ένας διψασμένος κόσμος
                                            περιμένει
Μακρινοί φανοστάτες
                                   μες στα δέντρα
             φωτίζουν τα κίτρινα φύλλα

Καθισμένος στο παγκάκι
                           μετράει την αγωνία
               των διψασμένων δένδρων
Όλα διψάνε απόψε
Τα δέντρα, τα λουλούδια
                                       και η σάρκα
προσμένουν στη βροχή
                                        το λυτρωμό

Στις κορφές των δέντρων
          δυο θυμωμένα σύννεφα
                                              μαλώνουν
συγκρούονται σαν λευκά κριάρια
έτοιμος να σκάσει ο κεραυνός
                                    στα κέρατά τους
Τ’ αυτιά του τεντωμένα
                     προσμένουν τη βροντή
                                          
Ανεβαίνει στην ταράτσα
                                     ο απελπισμένος
ξεσκονίζει απ’ τα φτερά του
                        τη σκόνη της ζωής του
Στην άκρη των ματιών του
                  εικόνες, όνειρα και πόθοι
Ένα μαύρο πηγάδι τον περιμένει
Ένα άδειο πηγάδι περιμένει
                                                τη βροχή
Διστάζει να πέσει
                              απόψε ο κεραυνός
Διστάζει κι ο απελπισμένος
Οι μεγάλες στιγμές
                                   δεν ήρθαν ακόμα
τα σύννεφα κρατάνε το θυμό τους
Απλώς βρέχει
         μια σιγανή βροχή απόψε,
                                        σαν τη ζωή του
Γι’ αυτό κι η μελαγχολία
             είναι απόψε, γι αυτόν 
                                     μια κάποια λύση


                                Γιάννης Ποταμιάνος