Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Μεσόγειος τάφρος - ΙV


Μεσόγειος τάφρος - ΙV  

Καταχνιά, δόντια σφιγμένα
                                τρίζουν τα κουπιά,
παφλάζει το κύμα στα πλευρά μας
Ένα μωρό κλαίει,  ένας γέρος βήχει
Ο ήλιος δεν φάνηκε ακόμα
Κάπου μακριά το σκοτεινό βουνό
Που πάμε όλοι μαζί στ’ αγιάζι,
ένα κουβάρι τυλιγμένο
                               σε βάρκα πλαστική;

Οι ανάγκες πού ‘γιναν όνειρο
             η ανημποριά πού ‘γινε ελπίδα
Που πάμε, χαθήκαμε στην καταχνιά
                   κι ο ήλιος ακόμα να φανεί
Το μαχαίρι περιμένει
                    το μαχαίρι είναι η ελπίδα
το μαχαίρι που θα σκίσει τη βάρκα

Ελπίζουμε να μας δούνε
        Ελπίζουμε στην ευσπλαχνία
                          Είμαστε απελπισμένοι
Στο σκοτεινό βουνό ελπίζουμε
   που στη ράχη του ο Ήλιος θα φανεί
Κρυώνουμε, φοβόμαστε
                   εμείς δεν έχουμε πατρίδα
για να τραγουδήσουμε,
                                       ξεριζωθήκαμε

Η μεσόγειος τάφρος
μια ανοιχτή πληγή που κακοφόρμισε
Το σπίτι μας μια βάρκα πλαστική
                που περιμένει να βουλιάξει
Κι ο Ήλιος ακόμα να φανεί,
                καταχνιά, δόντια σφιγμένα
Ένα μωρό που κλαίει
                       ο βήχας του φυματικού
Όλα τα όνειρα σε μια βαλίτσα
              την κρατάμε σφιχτά
                                     να μη βουλιάξει

Ελπίζουμε να σωθούμε,
εμείς και τα όνειρά μας
     κι οι πληγές που πήραμε μαζί μας
και το μωρό μας που κλαίει
        κι ο γέρος μας με τη φυματίωση

Εμείς δεν έχουμε πατρίδα
Όλη η ζωή μας  μια βάρκα πλαστική
Και του πολέμου η ωρυγή
                                         μας ξεριζώνει  
                                                          
                                              1 Μάη 2015
                                 Γιάννης Ποταμιάνος


Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Μεσόγειος τάφρος - ΙΙΙ


Μεσόγειος τάφρος - ΙΙΙ 

Όχι δεν είναι κόκκινο δάκρυ φεγγαριού
                                                 αυτό το κύμα
Ούτε καν αίμα λαβωμένου δελφινιού
Μόνο είναι βλύσμα της αρτηρίας
                                                  ενός ονείρου

Αυτό το κόκκινο της θάλασσας
δεν είναι καθρέφτισμα της Ανατολής
                   δεν είναι ανάκλαση της δύσης
                     είναι φθηνό αίμα ανθρώπινο,
ανταλλάσσεται
      σε συμφέρουσα τιμή με το πετρέλαιο

Έ σεις Άνθρωποι  
               η Μεσόγειος θάλασσα κοκκίνισε
Ξυπνήστε
Αυτό το κόκκινο δεν είναι του Ήλιου
                                      μηδέ του φεγγαριού
                                   είναι αίμα ανθρώπινο
βλύσμα της αρτηρίας ενός ονείρου
             για ένα κόσμο δίκαιο κι ελεύθερο

Ξυπνήστε Άνθρωποι
οι ξεριζωμένοι
                  πνίγονται στη Μεσόγειο τάφρο
στην Αγορά η ζωή τους ανταλλάσσεται
      σε συμφέρουσα τιμή με το πετρέλαιο

Ξυπνήστε
 όταν η Αφρική αιμορραγεί,
                             όταν η Ασία αιμορραγεί
                                η μεσόγειος κοκκινίζει
Κι η  Ευρώπη θα «νίπτει τας χείρας της»
                                                        στο αίμα
                                                          
                                                25 Απριλίου 2015
                                              Γιάννης Ποταμιάνος


Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Μεσόγειος τάφρος - ΙΙ


Μεσόγειος τάφρος - ΙΙ  

Τα κύματα δεν είναι μάρτυρες απόψε
                              ίσως είναι άγγελοι θανάτου
Η μεσόγειος τάφρος πέρασμα
             άλλοτε ελπίδας κι άλλοτε απόγνωσης
Ορδές κυμάτων περιπαίζουν απόψε τ’ άστρα
Συγχορδίες ανέμων ξεχύθηκαν
                                                στο φεγγαρόφωτο
Κι αυτός φυγάς
ψάχνει το πεπρωμένο του στη βαρβαρότητα
                                                       της θάλασσας
με το ψυχρό φως του φεγγαριού να ρέει
                                                    στις φλέβες του
κι ένα άστρο καρφωμένο στο μέτωπό του

Κι αυτός φυγάς μαρκαρισμένος
            με το σήμα του θανάτου κατακούτελα
οιακίζει στην ορθρινή παγωνιά
  με βάρκα πλαστική καταμεσής στο πέλαγος
Ναι είναι μετανάστης
εμπόρευμα που επιβραβεύει
                          το αίσχος του των καιρών μας

Στα κύματα ανάμεσα παλεύει
                                    όπως δελφίνι λαβωμένο
σε γαλάζιο σεντόνι ξαπλωμένος
αγναντεύει το φεγγάρι
κι η ερημιά φουσκώνει στο στήθος του
                                                         όπως ζυμάρι
φωνάζει τα πουλιά που ταξιδεύουν
                                   κι όλο μάχεται το θάνατο
Η μεσόγειος θάλασσα
                                      τάφρος θανάτου απόψε
Κι αυτός φυγάς να κολυμπάει απελπισμένα
                                σε μια σανίδα γαντζωμένος
Επιτέλους απλώστε του το χέρι
                                 κοκκίνισε η θάλασσα
                                                         όχι άλλο αίμα
                                                          
                                                25 Απριλίου 2015
                                              Γιάννης Ποταμιάνος