Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Θρήνοι σαρκοβόρων


Θρήνοι σαρκοβόρων   

Έσω μνησίκακος
έτσι που να μηρυκάζεις εκδίκηση
                                             σαν την καμήλα

Το μαχαίρι σου
ας ακονίζεται στο νέο όραμα
                 που ελλοχεύει στη σκιά αμίλητο

Το μαχαίρι σου ας ακονίζεται στο γόο
και τη σκοτεινή ματιά των ολοφυρομένων

Έτσι που κάποτε, κάποια νύχτα
                                            σαν ξεπροβάλεις
στη γωνία που φωτίζει ο φανοστάτης
                 να φανεί στη ματωμένη όψη σου
απαστράπτουσα η ελπίδα
            όπως ασημένια λεπίδα στο φεγγάρι

Κι αυτές οι οιμωγές στο δάσος
                  θρήνοι νυχτόβιων σαρκοβόρων

Μη τους ακούς κι ας κελαηδάνε
                                        με δανεικό λαρύγγι
για εθνικό καθήκον κι αναγκαίες θυσίες

Εσύ έσω μνησίκακος,
                                  ακόνιζε το μαχαίρι σου
για το νέο όραμα των ολοφυρομένων
                                     κι ας είναι ματωμένο



                                      Γιάννης Ποταμιάνος

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Χαμαιλέων


Χαμαιλέων  

Μετά τα κόκκινα φουλάρια
                                          και τ’ αμπέχονα
ήρθαν τα σιδερωμένα πουκάμισα
                                          και οι γραβάτες
Αναμμένοι πολυέλαιοι,
                     φωταψίες και μεγάλα λόγια
Κι εκείνοι ουρανόχαροι
     πάντα πειθόμενοι σ’ ακολουθούσαν
να κτίσουν την μεγάλη Ιερουσαλήμ
Όμως σαθρά τα τείχη της γκρεμίστηκαν
                         σε μιας σάλπιγγας τον ήχο
Η πόλη μας ερείπια
                  και συ δεν πίστεψες ποτέ σου


                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Για ένα κομμάτι ουρανό

  
Για ένα κομμάτι ουρανό 

Συμβιβαστήκαμε με την απόγνωση;
ΟΧΙ
Μετέωρο το ψεύδος αιωρείται στο σκοτάδι,
                                      κι απειλεί Αρμαγεδδώνα
Κύμβαλα στη σιωπή αλαλάζουν πως
                       υποταγή είναι η μεγάλη κιβωτός
Κύμβαλα στη σιωπή κι χρόνος φρενήρης
                                      τρέχει με μάτια κλειστά
Ψεύδος παντού και εμείς
γυμνοί στα μονοπάτια της έγνοιας
                          και νόημα ψάχνει η θυσία μας

Συμβιβαστήκαμε με την απόγνωση;
ΟΧΙ
Αυτό το πλήθος πάλλεται απόψε
ένα υπόγειο κύμα φουσκώνει το στήθος του
Η περηφάνια, η αξιοπρέπεια, ένα όνειρο,
                   ο πόθος για ένα κομμάτι ουρανό
Τα τελευταία συνθήματα,
                 η οπισθοφυλακή μιας διαδήλωσης
το χνάρι που άφησε η ελπίδα
                                            στη μεγάλη πλατεία

Συμβιβαστήκαμε με την απόγνωση;
ΟΧΙ
Ας επιμένουν τα κύμβαλα στη σιωπή
                                 να αλαλάζουν  απόγνωση
κι η απειλή μπαμπέσικο μαχαίρι
                                                         ας ελλοχεύει

Συμβιβαστήκαμε με την απόγνωση;
ΟΧΙ
Εμείς επιμένουμε να περιπολούμε στ’ άστρα
να ταξιδεύουμε ανάμεσα
                         σε ψεύτικα συνθήματα
                                   και κύμβαλα αλαλάζοντα
καθώς ένα ερωτευμένο άστρο
                                          μας δείχνει το δρόμο

Συμβιβαστήκαμε με την απόγνωση;
ΟΧΙ
Αυτός ο λαός ποθεί περηφάνια
                      όπως εφηβικό στήθος κοριτσιού
κι ο πόθος πάντα βρίσκει το δρόμο του

Συμβιβαστήκαμε με την απόγνωση;
ΟΧΙ
γιατί αυτός ο λαός
                μπορεί να γίνει  ολοκαύτωμα
                           όπως ένα ερωτευμένο άστρο

                                      4  Ιουλίου 2015

                                    Γιάννης Ποταμιάνος