Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Μια φανταστική ιστορία


Μια φανταστική ιστορία

Το ωραίο κορίτσι  
        με τα φωτεινά μάτια           
                                 του χαμογέλασε
Περίμενε λίγο και μετά χάθηκε
               μες στο πολύβουο πλήθος

Αυτός ακίνητος
                 μ’ ένα θλιμμένο χαμόγελο
ονειρεύεται   
                     μια φανταστική ιστορία
με νεράιδες και ξωτικά
                           και το ωραίο κορίτσι
ερωτευμένο να του κρατάει το χέρι
                                στο φεγγαρόφωτο  

Το ωραίο κορίτσι
       με την υπόσχεση στα μάτια
                                    του χαμογέλασε
Αυτός όμως το άφησε να χαθεί 
                 μες στο πολύβουο πλήθος
Και γύρισε σπίτι του
με την αλμύρα της μοναξιάς
                                                 στα χείλη
Άτολμος και φοβισμένος
                                        αλλά ασφαλής
στο καταφύγιο
              της φανταστικής του ιστορίας


                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Ξαφνική ανθοφορία


Ξαφνική ανθοφορία

Την ξέρω καλά εγώ την ερημιά
                  στο λευκό της ριζώνει όαση
                  σαν έρωτας ξαφνικός
                                               την άνοιξη
κι ας περπατάω τώρα στο φθινόπωρο
                γι’ αυτό γράφω ποίημα απόψε

Την ξέρω καλά εγώ την ερημιά
        εκεί ανθίζουν οι κάκτοι σαν όνειρα
άγριοι, σκληροί κι ακανθοφορεμένοι
                                          σαν επιθυμίες
ανθίζουν ξαφνικά
                             ένα κόκκινο λουλούδι
και γίνεται η έρημος όμορφη
                                                   σαν ιδέα
γι’ αυτό γράφω ποίημα απόψε 

                                  Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Τιτανομαχία


Τιτανομαχία  

Οθνεία τέρατα κολυμπούν
                                στα βάθη του βυθού
υπαρκτά όσο τα όνειρα
                              υπαρκτά όσο τα βάθη

Στο βυθό οθνεία τέρατα
               έχουν εισβάλει και ιεροσυλούν
το αδηφάγο κέρδος, η απληστία
           και το εγώ που σκυλεύει το εμείς
Εκεί ακριβώς στο αχανές και σκοτεινό
                                           άπιαστο βάθος
στον προπάτορα αρχέγονο βυθό,
                                             στον τάρταρο
εκεί είναι που αντιστέκονται ακόμα
                   ακρωτηριασμένοι οι τιτάνες
Εκεί ακριβώς στο βυθό είναι
                     που δένουν τις πληγές τους
κι επιχειρούν ανάδυση στο κύμα

Μα ο Ολύμπιος Ζεύς ο Νεφεληγερέτης
                                         κρατάει κεραυνό
κι αυτοί τον φοβούνται πιο πολύ
                κι απ’ τον άγνωστο εαυτό τους
Έτσι ξαναγυρίζουν στο βυθό
         γλείφουν το αίμα των πληγών τους
και ξαναρχίζουν τη μάχη
                                   με τα οθνεία τέρατα
το αδηφάγο κέρδος, την απληστία
           και το εγώ που σκυλεύει το εμείς

Αχ! Αυτός ο ανυπότακτος βυθός,
       ο απόμακρος κι όμως τόσο κοντινός
όπου οθνεία τέρατα εισβάλουν
                                            και ιεροσυλούν
κι οι πληγωμένοι τιτάνες πολεμούν  
                        γλείφοντας τις πληγές τους
Αχ! Αυτός ο ανυπότακτος βυθός,
που σηκώνεται ως το κύμα
                              να ματώνει η θάλασσα

                                   Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Το ρήγμα




Το ρήγμα  

Παραπαίει και πάλι απόψε στη βαρύτητα
                                                   το άστρο μου
                                   έτοιμο να καταρρεύσει
στ’ απερινόητα ερωτήματα
                 που συνθλίβουν  τα θεμέλιά μου

Έτοιμα να πιάσουν και πάλι απόψε φωτιά
                                                  τα σωθικά μου
ν’ ανέβει η τσίκνα μου, να σκορπιστεί
                                        στην απεραντοσύνη
Κι όταν η απορία
        τρεμοπαίξει στα ρουθούνια των θεών
Εγώ με το δάχτυλο της εντελέχειας
                                    θα δείξω την νέα αυγή
θα σημάνω το εγερτήριο σάλπισμα, ώστε
                               διάτορος ο ήχος της ζωής
να τεμαχίσει ξανά το χρόνο
                                               σε δευτερόλεπτα

Αχ και πάλι απόψε αυτονομείται
                                                   το μολύβι μου
και βάζει τις λέξεις στη σειρά
            σαν κυπαρίσσια να δείχνουν ουρανό
Αχ και πάλι απόψε αντιλαλεί η σκέψη μου
                            στο έρκος των οδόντων μου
και στην ηχώ της επιστέφει θανατίλα

Όμως εγώ και πάλι θα επιμείνω
        να στείλω πεσκέσι στο ματωμένο γάμο
για να χορέψει η νύφη κι ο γαμπρός
                                 πριν τους θερίσει ο χάρος

Απρόσμενο κι ανερμάτιστο το ρήγμα μου
                                                                  απόψε
αναβλύζει γλυφό νερό
                                     και πώς να ξεδιψάσεις;                             

                                           Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Με τη μεζούρα της θύελλας


Με τη μεζούρα της θύελλας  

Αυτός ξέρει
                     να δίνει πρόσωπο στην οργή,
να παίρνει χαμόγελο από σύννεφο
          και να σμιλεύει έλυτρο στην πέτρα
Ξέρει το δρόμο που παίρνει ο χείμαρρος
                                             ως τη θάλασσα
να τον μετράει
                        με τη μεζούρα της θύελλας,
όπως ακριβώς όταν κατρακυλάει η οργή
             και παρασέρνει ριζιμιά και χώμα
Ξέρει να ξεχειλίζει απ’ τις όχθες του
              και να κάνει γόνιμη την πεδιάδα

Αυτός ξέρει
να πονά γι αυτούς που πονάνε
                     και να κάνει το πόνο θύελλα
Ξέρει να στέλνει το μαύρο σύννεφο
και τις ομοβροντίες της οργής του
                                             πάνω στην πόλη
Να σαλπίζει
          με τη σάλπιγγα του Αρχάγγελου
                                                          εξέγερση
Έτσι που να ορθώνεται ο σκώληκας
                                 και να δρέπει σύννεφο

Αυτός ξέρει στην αστροφεγγιά
να συναθροίζει τ’ άστρα
                                και να γεννάει γαλαξίες
Ξέρει να στριφογυρίζει
                στο βαλς του ουρανού
                                               αιμορραγώντας
Μόνος του χωρίς σκιά
και με παρέα μόνο το σφυγμό του
                        να φτεροκοπά στον κρόταφο

Αυτός ξέρει να δίνει χαμόγελο στην πέτρα
και στις ομοβροντίες της οργής
                                    σάλπιγγα Αρχαγγέλου
Ξέρει να δίνει το αίμα του
γιατί μετράει το μπόι του
                           με τη μεζούρα της θύελλας

                                        Γιάννης Ποταμιάνος