Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Αμάραντο σκοτάδι


Αμάραντο σκοτάδι  

Ψάχνω, φροντίζω όλα τα κομμάτια μου
                  όπως ο κήπος τα λουλούδια του
         όπως η έρημος το κάθε κόκκο άμμου
Εγώ είμαι τα κομμάτια μου
                                 εγώ είμαι η έρημός μου

Η διαίρεση που με πολλαπλασιάζει
                                 με ενώνει και με διχάζει
Θνητός,
     πεπερασμένος κι άρρητος μετεωρίζομαι
κρεμασμένος στο φιλιατρό  
                                   ενός μαύρου πηγαδιού
Κάτω μου ο λαίμαργος βυθός
                    Χάρυβδη  σ’ αμάραντο σκοτάδι
εγκυμονεί διαίρεση του μηδενός
κβαντώνει ακούραστα την απουσία,
                                            εγκυμονεί γένεση
άστρα, φως και φλόγα
             ώσπου σε εκεχειρία υλικό και άυλο
βουστροφηδόν καλλιεργούν
                                   το χωράφι του τυχαίου
                        να λουλουδίσει η συνείδηση

Μνησίκακος απόψε δεμένος
                                   σε γόρδιες αντιφάσεις 
με ρητορείες ασελγώ σ’ ανάπηρη φρόνηση

Κι όμως πονώ καθώς μετάρσιος στο άρρητο
ενώνω τα κομμάτια μου
                                       σ’ ανάπηρη υπόσταση
Ασελγώ, θλίβομαι, αντιφάσκω, πονώ
κι όμως ψάχνω τα κομμάτια μου
                      σε βαθιά πηγάδια κι ουρανούς

Γι’ αυτό εξάλλου είμαι άνθρωπος
στη μοναξιά να επωάζομαι
                                        και να αναγεννιέμαι

                           16 Αυγούστου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Τα φτερά πονάνε


Τα φτερά πονάνε  

Τα πουλιά είναι οι μεγάλοι απόντες
Ουρανέ τα σμήνη σου λιγόστεψαν
όμως τα λίγα πουλιά που ξέμειναν
     μας δείχνουν δρόμους ελευθερίας
                                           και μοναξιάς

Τα πάρκα είναι νησίδες άλλων εποχών
η μεγάλη νοσταλγία
                 του αρχέγονου εαυτού μας
Όσο μεγαλύτερη η μοναξιά
            τόσο μεγαλύτερη και η κραυγή
Κι’ ο άνεμος μες στις χαραμάδες
                        να σφυρίζει αδιάφορος
Το ρήγμα της καρδιάς μου ματώνει
                                         τα μεσάνυχτα
Οι μνήμες μου γίνονται πιο ρευστές
                                  στο φεγγαρόφωτο
ρέουν στις φλέβες σαν θολό ποτάμι
ψάχνουν το δρόμο της θάλασσας
                                 την απεραντοσύνη
Εικόνες κρυμμένες στα συρτάρια
                                                της ψυχής
πρόσωπα θολά και σκόνη
Λυτρώνει η λησμονιά πονάει
           κι η γοητεία του κελιού μεγάλη

Ναι το ξέρω καλά
           στο πέταγμα τα φτερά πονάνε
κι όμως εγώ
           επιμένω να σας δείχνω ουρανό

                                 Γιάννης Ποταμιάνος