Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Δίψα


Δίψα

Τέλος Αυγούστου
Δεν γίνεται ταξίδι δίχως σύννεφο
Διψάω για βροχή
Στους μίζερους καιρούς
          η χάρις έρχεται απ’ το θυμό
Έτσι περιμένω την καταιγίδα
Με τόση ξηρασία
            πώς να φυτρώσουν
                  τα σπόρια που έσπειρα;
Τέλος Αυγούστου
                              Διψάω για βροχή
Διψάω για έρωτα
Δεν γίνεται βροχή
                             δίχως το σύννεφο
                            
Δεν γίνεται ταξίδι δίχως έρωτα
                 κι οι μνήμες δεν αρκούνε

                           27 Αυγούστου 2016

                           Γιάννης Ποταμιάνος

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Δονήσεις


Δονήσεις   

Στα σκοτεινά υπόγεια της σκέψης μας
                                           πετούν οι νυχτερίδες
Ιπτάμενα τρωκτικά και σαμιαμίδια
Ο παράνομος εαυτός μας ευδοκιμεί
                                                         στα σκοτεινά

Στο υπερώο οι ιδέες μας νοιώθουν
                                         τις σεισμικές δονήσεις

Κι εμείς παγιδευμένοι στο ασανσέρ
                                             ανεβοκατεβαίνουμε

Το ρήγμα παραμένει ενεργό
                                                ίσως κι επικίνδυνο


                                               Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Ταξιδευτές


Ταξιδευτές 

Φτάνουν πια για απόψε
                                        οι αναμνήσεις
ηχούν σαν κούφιοι πυροβολισμοί
                από τιμητικό άγημα κηδείας
Γι αυτό πιάσε με απ’ το χέρι
να φτερουγίσουμε επιτέλους 
                                        ουρανόφρονες
Έτσι για να φυσήξουν οι άνεμοι
                                                       ταξίδι
όσο ακόμα, μας τάζει η θάλασσα
                                             φουρτούνες

                                Γιάννης Ποταμιάνος


Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

Του φεγγαριού οι γλώσσες

 

Του φεγγαριού οι γλώσσες


Ξέρει πολλές γλώσσες το φεγγάρι
μιλάει στον καθένα τη δική του γλώσσα
Και σήμερα Πανσέληνο
πόσο εύγλωττη είναι η σιωπή του
Σήμερα μας μιλάει στη γλώσσα των ματιών

Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

Χαμογελαστή πανσέληνος


Χαμογελαστή πανσέληνος

Κι όταν έρχεται η γαλήνη της αστροφεγγιάς
ο κούκος δίνει το σύνθημα
                                               της ενδοσκόπησης
κι ακούς στο στήθος σου τον υπόκωφο ήχο
                                                          της μοναξιάς

Το μινύρισμα της φλυαρίας των φύλλων
                                       ταξιδεύει με τον άνεμο
Κι αυτή η σιωπή του έναστρου ουρανού
                   άραγε σε πόσους χρόνους κλίνεται;
Αυτό το αρχέγονο σκοτάδι
                 με πόσες αποχρώσεις ζωγραφίζεται;

Εμένα, την ψυχή μου την μεθάει η ομορφιά
                                                 γι αυτό εθισμένος
στις μυρουδιές του νυχτολούλουδου
                     απομυζώ τους χυμούς της νύχτας

Κι αυτό το αηδόνι στην ακροποταμιά
                              πάντα μου τραγουδάει θλίψη
Βλέπεις χρειάστηκαν πολλά όνειρα
                               για να χτίσω τη μοναξιά μου
Πολλή αισιοδοξία για να χτίσω
                                                την απόγνωσή μου
Πολλή μουσική για να συνθέσω
                                                          τη σιωπή μου

Ευτυχώς έχει πολλές αποχρώσεις απόψε
                                                                το σκοτάδι
πολλές μυρουδιές η νύχτα
                                     πολλές σιωπές η μουσική
Κι αυτός ο χωρόχρονος της σιωπής,
           σίγουρα δεν διαθέτει μέτρο και μονάδα

Ξέρεις, λένε πως μήτρα μνήμης καρπερή
                                                          είναι η σιωπή,
                   γι’ αυτό κι εγώ θέλω να με θυμάσαι
Ω ανάμνηση εσύ στολισμένη το σκοτάδι
               που βγήκες απόψε νυχτερινό σεργιάνι
     μιλάς του φεγγαριού την ασημένια γλώσσα

Ω νοσταλγία μου εσύ
γλώσσα της νύχτας εύγλωττη,
                                       λέξεις σου οι μνήμες μου
φράσεις σου τα όνειρά μου,
                                     κραυγές σου οι πόθοι μου

Αλήθεια πόσο καρπερή είναι της νύχτας η σιωπή
                    πόσο εύγλωττο είναι το φεγγάρι της

Η κάμαρά μου  θέατρο σκιών
Γυμνά φαντάσματα παλιών ερώτων
                                      χορεύουν στο ταβάνι μου
Κι απ’ το παράθυρό με κοιτάει
                                   χαμογελαστή η πανσέληνος

Όλα ένα θέατρο σκιών απόψε!


                                                 Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Το άνθος της ελπίδας


Το άνθος της ελπίδας
Καθώς θροΐζει στα σεντόνια το μελτέμι
                          ασπαίρει στα βλέφαρα το όνειρο
κι η αναπνοή γρήγορη, μετρά την ανατριχίλα

Στα πιο ψηλά δεντρόφυλλα
                                ο χρόνος αγρυπνά με τ’ άστρα
Και στην περισπωμένη των βουνών, το αύριο
                                   που έρχεται απ’ την ανατολή
μας χαμογελά απ’ το βυζί της πιο ψηλής κορφής

Κι όμως το άνθος της ελπίδας
                                            είναι σφιχτά κλεισμένο

Η ύβρις είναι που σηκώνει το πέπλο
                                                          του μυστηρίου,
αφού πάντα υπάρχει μια αυθάδεια στο όνειρο
Έτσι ακριβώς αφού ο σεβάσμιος χωρόχρονος  
                                                           αμφισβητείται
και οι έλλογες αρχές αποδομούνται  
                                        στο καμίνι του μεταλόγου

Κι όμως το άνθος της ελπίδας
                                                 αρνείται να ανθίσει
                                                                 
Εδώ στο αμόνι της νύχτας απόψε
                                         τα άστρα γίνονται λέξεις
κι οι ιδέες άστρα
         που φωτίζουν αχνά το μυστήριο
                                                            του μυστηρίου
Εδώ με το όνειρο στα βλέφαρα
καθώς θροΐζει στα σεντόνια το μελτέμι
                        το όνειρο τολμά και γίνεται πόθος

Γι αυτό το άνθος της ελπίδας είναι βαθύ κόκκινο
                                                               όπως το αίμα

Εδώ με ανοιχτό παράθυρο  
    κάτω απ’ την πανσέληνο του Αυγούστου
                                                                περιμένουμε
στο βυζί της πιο ψηλής βουνοκορφής
                                     την ανατολή της νέας μέρας

Μα το άνθος της ελπίδας είναι βαθύ κόκκινο
                           και μυρίζει όπως το φρέσκο αίμα

Πάντα έτσι:
Στις νυχτερινές περιπολίες
                  οι ρίζες του δέους στην αστροφεγγιά
Και στο λυκαυγές το άνθος της ελπίδας  
            ανθίζει κόκκινο και μυρίζει φρέσκο αίμα

Κι όμως εμείς κάθε βράδυ
                     μεθάμε στο δέος της αστροφεγγιάς
και κάθε πρωί ελπίζουμε
               το άνθος της ελπίδας
                        να μυρίζει όπως κόκκινο γαρίφαλο

                                                Γιάννης Ποταμιάνος


Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

Το κόκκινο μήλο



Το κόκκινο μήλο

Στου δειλινού τα ματωμένα ατλάζια
                                           Ας κοιμηθώ απόψε
                                                     με το ‘να μάτι,
κι ας παραμονεύει τ’ άλλο τα όνειρα
                                                  που θα ‘ρθουν
μπας και δω μέσα τους το μονοπάτι
                                                       που μ’ ορίζει
Αυτό που μ’ έφερε σ’ αυτόν εδώ τον κάμπο
Στο σπίτι με τον ανθόκηπο
                                   και μια μηλιά στη μέση
Εκεί ακριβώς που ένα μήλο κατακόκκινο
             περιμένει να μου πει τα μυστικά του
Εκείνα που δεν λέγονται ποτέ
                       και ίσως ποτέ δεν θα γραφούν

Ας κοιμηθώ απόψε στου δειλινού
                                       τα ματωμένα ατλάζια
                                      με το ‘να μάτι ανοιχτό
μπας και δω στο κρυφό το μονοπάτι
                       να περπατούν τα ένστικτά μου
                                           μεσάνυχτα και κάτι

Αφού ζωγραφίζει δέος και γαλήνη, απόψε,
                              το Αυγουστιάτικο φεγγάρι
ας αφουγκραστώ τον ψίθυρο των μυστικών
                                 στο θρόισμα των φύλλων
Αφού η νόηση τοποτηρητής της μέρας
                            σε κοντινής θωριάς ορίζοντα
Ας κοιμηθώ τη νύχτα με το ‘να μάτι ανοιχτό
κι ένα φωτεινό Αυγουστιάτικο φεγγάρι
                        στο παράθυρό μου συντροφιά

Τα επερχόμενα και προδιαγεγραμμένα
                                                       είναι σκληρά   
γι’ αυτό και πρέπει να τα μηρυκάζεις
                                                          στο σκοτάδι
         μπας και τα καταπιείς ως το ξημέρωμα
Κοιμήσου κι ονειρέψου
Μια μάχη ενάντια στην τάξη είναι το όνειρο
             όπως βεγγαλικό ενάντια στο σκοτάδι
                      όπως η ζωή ενάντια στο θάνατο

Ας κοιμηθώ λοιπόν απόψε
                                        με το ‘να μάτι ανοιχτό
      και τ’ Αυγουστιάτικο φεγγάρι συντροφιά
Έτσι, για ν’ αφουγκράζομαι
                                          τις κλαγγές των όπλων                   
στη μάχη της νόησης με το απερινόητο
όταν τ’ όνειρο εισβάλει
              στο κάστρο του μυαλού μου
                                                μεσάνυχτα και κάτι


                                              Γιάννης Ποταμιάνος