Το κόκκινο μήλο
Στου
δειλινού τα ματωμένα ατλάζια
Ας
κοιμηθώ απόψε
με το ‘να μάτι,
κι
ας παραμονεύει τ’ άλλο τα όνειρα
που θα ‘ρθουν
μπας
και δω μέσα τους το μονοπάτι
που μ’ ορίζει
Αυτό
που μ’ έφερε σ’ αυτόν εδώ τον κάμπο
Στο
σπίτι με τον ανθόκηπο
και μια
μηλιά στη μέση
Εκεί
ακριβώς που ένα μήλο κατακόκκινο
περιμένει να μου πει τα μυστικά
του
Εκείνα
που δεν λέγονται ποτέ
και ίσως ποτέ δεν θα
γραφούν
Ας
κοιμηθώ απόψε στου δειλινού
τα
ματωμένα ατλάζια
με το ‘να
μάτι ανοιχτό
μπας
και δω στο κρυφό το μονοπάτι
να περπατούν τα ένστικτά
μου
μεσάνυχτα και κάτι
Αφού
ζωγραφίζει δέος και γαλήνη, απόψε,
το Αυγουστιάτικο
φεγγάρι
ας
αφουγκραστώ τον ψίθυρο των μυστικών
στο θρόισμα
των φύλλων
Αφού
η νόηση τοποτηρητής της μέρας
σε κοντινής θωριάς ορίζοντα
Ας
κοιμηθώ τη νύχτα με το ‘να μάτι ανοιχτό
κι
ένα φωτεινό Αυγουστιάτικο φεγγάρι
στο παράθυρό μου
συντροφιά
Τα
επερχόμενα και προδιαγεγραμμένα
είναι σκληρά
γι’
αυτό και πρέπει να τα μηρυκάζεις
στο σκοτάδι
μπας και τα καταπιείς ως το ξημέρωμα
Κοιμήσου
κι ονειρέψου
Μια
μάχη ενάντια στην τάξη είναι το όνειρο
όπως βεγγαλικό ενάντια στο σκοτάδι
όπως η ζωή ενάντια στο θάνατο
Ας
κοιμηθώ λοιπόν απόψε
με το ‘να
μάτι ανοιχτό
και τ’ Αυγουστιάτικο φεγγάρι συντροφιά
Έτσι,
για ν’ αφουγκράζομαι
τις
κλαγγές των όπλων
στη
μάχη της νόησης με το απερινόητο
όταν
τ’ όνειρο εισβάλει
στο κάστρο του μυαλού μου
μεσάνυχτα
και κάτι
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου