Το άνθος της ελπίδας

Το άνθος της ελπίδας

Καθώς θροΐζει στα σεντόνια το μελτέμι

                          ασπαίρει στα βλέφαρα το όνειρο

κι η αναπνοή γρήγορη, μετρά την ανατριχίλα

Στα πιο ψηλά δεντρόφυλλα

                                ο χρόνος αγρυπνά με τ’ άστρα

Και στην περισπωμένη των βουνών, το αύριο

                                   που έρχεται απ’ την ανατολή

μας χαμογελά απ’ το βυζί της πιο ψηλής κορφής

Κι όμως το άνθος της ελπίδας

                                            είναι σφιχτά κλεισμένο

Η ύβρις είναι που σηκώνει το πέπλο

                                                          του μυστηρίου,

αφού πάντα υπάρχει μια αυθάδεια στο όνειρο

Έτσι ακριβώς αφού ο σεβάσμιος χωρόχρονος  

                                                           αμφισβητείται

και οι έλλογες αρχές αποδομούνται  

                                        στο καμίνι του μεταλόγου

Κι όμως το άνθος της ελπίδας

                                                 αρνείται να ανθίσει

                                                                 

Εδώ στο αμόνι της νύχτας απόψε

                                         τα άστρα γίνονται λέξεις

κι οι ιδέες άστρα

         που φωτίζουν αχνά το μυστήριο

                                                            του μυστηρίου

Εδώ με το όνειρο στα βλέφαρα

καθώς θροΐζει στα σεντόνια το μελτέμι

                        το όνειρο τολμά και γίνεται πόθος

Γι αυτό το άνθος της ελπίδας είναι βαθύ κόκκινο

                                                               όπως το αίμα

Εδώ με ανοιχτό παράθυρο  

    κάτω απ’ την πανσέληνο του Αυγούστου

                                                                περιμένουμε

στο βυζί της πιο ψηλής βουνοκορφής

                                     την ανατολή της νέας μέρας

Μα το άνθος της ελπίδας είναι βαθύ κόκκινο

                           και μυρίζει όπως το φρέσκο αίμα

Πάντα έτσι:

Στις νυχτερινές περιπολίες

                  οι ρίζες του δέους στην αστροφεγγιά

Και στο λυκαυγές το άνθος της ελπίδας  

            ανθίζει κόκκινο και μυρίζει φρέσκο αίμα

Κι όμως εμείς κάθε βράδυ

                     μεθάμε στο δέος της αστροφεγγιάς

και κάθε πρωί ελπίζουμε

               το άνθος της ελπίδας

                        να μυρίζει όπως κόκκινο γαρίφαλο

                                                Γιάννης Ποταμιάνος