Χαμογελαστή πανσέληνος

Χαμογελαστή πανσέληνος

Κι όταν έρχεται η γαλήνη της αστροφεγγιάς

ο κούκος δίνει το σύνθημα

                                               της ενδοσκόπησης

κι ακούς στο στήθος σου τον υπόκωφο ήχο

                                                          της μοναξιάς

Το μινύρισμα της φλυαρίας των φύλλων

                                       ταξιδεύει με τον άνεμο

Κι αυτή η σιωπή του έναστρου ουρανού

                   άραγε σε πόσους χρόνους κλίνεται;

Αυτό το αρχέγονο σκοτάδι

                 με πόσες αποχρώσεις ζωγραφίζεται;

Εμένα, την ψυχή μου την μεθάει η ομορφιά

                                                 γι αυτό εθισμένος

στις μυρουδιές του νυχτολούλουδου

                     απομυζώ τους χυμούς της νύχτας

Κι αυτό το αηδόνι στην ακροποταμιά

                              πάντα μου τραγουδάει θλίψη

Βλέπεις χρειάστηκαν πολλά όνειρα

                               για να χτίσω τη μοναξιά μου

Πολλή αισιοδοξία για να χτίσω

                                                την απόγνωσή μου

Πολλή μουσική για να συνθέσω

                                                          τη σιωπή μου

Ευτυχώς έχει πολλές αποχρώσεις απόψε

                                                                το σκοτάδι

πολλές μυρουδιές η νύχτα

                                     πολλές σιωπές η μουσική

Κι αυτός ο χωρόχρονος της σιωπής,

           σίγουρα δεν διαθέτει μέτρο και μονάδα

Ξέρεις, λένε πως μήτρα μνήμης καρπερή

                                                          είναι η σιωπή,

                   γι’ αυτό κι εγώ θέλω να με θυμάσαι

Ω ανάμνηση εσύ στολισμένη το σκοτάδι

               που βγήκες απόψε νυχτερινό σεργιάνι

     μιλάς του φεγγαριού την ασημένια γλώσσα

Ω νοσταλγία μου εσύ

γλώσσα της νύχτας εύγλωττη,

                                       λέξεις σου οι μνήμες μου

φράσεις σου τα όνειρά μου,

                                     κραυγές σου οι πόθοι μου

Αλήθεια πόσο καρπερή είναι της νύχτας η σιωπή

                    πόσο εύγλωττο είναι το φεγγάρι της

Η κάμαρά μου  θέατρο σκιών

Γυμνά φαντάσματα παλιών ερώτων

                                      χορεύουν στο ταβάνι μου

Κι απ’ το παράθυρό με κοιτάει

                                   χαμογελαστή η πανσέληνος

Όλα ένα θέατρο σκιών απόψε!

                                                 Γιάννης Ποταμιάνος