Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Βραδινός περίπατος


Βραδινός περίπατος

Σε δρόμους σκοτεινούς περπατάει
                            τη νύχτα ο ταξιδευτής
Σε υπόγειες διαδρομές
όπου με την υπομονή του σκώληκα
          τη ζωή παραμονεύει ο θάνατος

Το τραίνο προχωράει
                                     στις γραμμές του
Σε στάσεις  ισαπέχουσες 
                         με περιμένει η Κυριακή
με ρούχα καθαρά και παιδικές φωνές
με πρόσωπα οικεία και φλυαρίες
                                               αδιάφορες

Ένας προσωπικός περίπατος
                                        στο τετριμμένο
Κι η βεβαιότητα πόσο ίδιος παραμένω
πράγμα παρήγορο
                           κι ωστόσο ανυπόφορο

Φιλοσοφώ ως την έκρηξη
                                      των αδένων μου
ώσπου ο Ίμερος να κοντύνει 
                          τα μεγάλα ερωτήματα
Πως αλλιώς
αφού το σώμα είναι ο Προκρούστης
                                      του αδιανόητου 

Ευτυχώς όμως τη νύχτα ο ταξιδευτής
      περπατάει σε δρόμους σκοτεινούς
όπου παραμονεύει ο θάνατος
και λάμπουν τα ερωτήματα σαν άστρα

Έτσι το άρρητο όνειρο της νύχτας
            παραμένει ο πόθος της ημέρας
Πως αλλιώς
                  αφού ο πόθος του άρρητου
παίρνει φωτιά μετά το ηλιοβασίλεμα


                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Φεγγάρια ενός άλλου ουρανού


Φεγγάρια ενός άλλου ουρανού   

Μια θαμπάδα πάντα θολώνει το τοπίο του
Η ζωή του ένας δρόμος για το ανέφικτο

Του άρεσε ν’ αγναντεύει τη θάλασσα
Μια συνωμοσία της σιωπής
                              η συγχορδία των κυμάτων
Έτσι που η σκέψη του να ταξιδεύει
                                                 στον αφρό τους

Ο δρόμος του είναι χωρίς γυρισμό
                                        ίσως και χωρίς ταξίδι
Μόνο την νύχτα ενός άλλου ουρανού
                με περισσότερα φεγγάρια,
                                                        ονειρεύεται
κάθε βράδυ κοιτάει τον ουρανό
                                              μουρμουρίζοντας
Πως δεν αξίζει η ζωή χωρίς φεγγάρια
Πως τα φεγγάρια είναι τα λουλούδια
                                      μιας εύοσμης νύχτας
φυσιογνωμίες της ασημένια θάλασσας

Ω! Εσείς
Φεγγάρια της πηχτής σιωπής
                                                       μιλήστε του
Φεγγάρια με το χαμηλωμένο βλέφαρο
            Φεγγάρια με το ασημένιο χαμόγελο
Η ζωή του είναι μια θάλασσα
μια βάρκα με πανί που ταξιδεύει
                                 και πουθενά δεν φτάνει

Το ταξίδι του είναι χωρίς γυρισμό
κι εσείς φεγγάρια των ονείρων του  
                 φωτίστε το δρόμο της φυγής του

                                    Γιάννης Ποταμιάνος


Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Μια ηλιαχτίδα κελαηδάει κατάνυξη


Μια ηλιαχτίδα κελαηδάει κατάνυξη

Πόσο βάρος ασήκωτο έχει ένας σιναπόσπορος                                                 
Πόσο βάθος ανεξερεύνητο μια στιγμή αγάπης                                                   
Πόση μουσική μελιστάλαχτη
                             μέλπει η φωνή του αηδονιού
καθώς παφλάζει ήσυχα στην όχθη
                                             η ροή του ποταμού

Κι όταν η σκοτεινή νύχτα ζητά το μέγα έλεος
                          έρχεται η έκρηξη ενός άστρου
κι ο χρόνος φοράει φτερά Αρχαγγέλου
                    κι έρχεται με τη σπάθα σηκωμένη
να τεμαχίζει τη συνέχεια
                 για να δώσει στο έρεβος συνείδηση

Ένα φωτεινό μήνυμα  
            ανάμεσα στα φυλλώματα της ρεματιάς
        είναι η ηλιαχτίδα και κελαηδάει κατάνυξη

Κι όταν έξω απ’ τη σκοτεινή σπηλιά
                                              σε ουράνιο φόντο
ένα πουλί υπόσχεται αέναο μέλλον
τότε ίσως μια τέτοια ομορφιά
                                 είναι υπόσχεση σωτηρίας

Γιατί όποιος ονειρεύεται στο σκοτάδι
στη λιακάδα ίσως αντέξει το ζόφο της ημέρας
                        και τις πληγές του τετριμμένου
αφού το ουσιώδες
                       έχει τους κλώνους του στο φως
          αλλά τις ρίζες του βαθιά μες το σκοτάδι

                                           Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Ρήγματα στο λευκό


Ρήγματα στο λευκό

Να παίρνεις την ελευθερία της θάλασσας
                          το πάφλασμα της νηνεμίας
την αντάρα της θύελλας
               κι αβίαστα να ποιείς συναίσθημα

Να παίρνεις μια φούχτα ανατολή
       ένα ουράνιο τόξο και δυο σύννεφα
                           κι αβίαστα να ποιείς ταξίδι

Να παίρνεις ένα καραβάκι πλησίστιο
                           και να ταξιδεύεις ανάμεσα
στις γραμμές του τετραδίου,
                       από περιθώριο σε περιθώριο

Να αγναντεύεις νοσταλγία
Να ψάχνεις ρήγματα στο λευκό
                                 για να ριζώσεις ρήματα
Και να γράφεις
                ξέροντας  πως έρχεται χειμώνας,
πως το χειμώνα φυσάει
                         και πως τα ποιήματα πρέπει
να ριζώνουν βαθιά στον κρόταφο
                                                     σαν σφαίρες
κι ας πλημμυρίζει με αίμα η σελίδα


                                          Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Η σκιά σου


Η σκιά σου

Η νύχτα στο πλακόστρωτο
                            τα βήματα βαριά
και στο δισάκι μου στον ώμο,
                                        η μοναξιά

Ψάχνω
για το φτερούγισμα στο στήθος,
πού ‘ρχεται ξαφνικά
       καθώς προβάλει η σκιά σου

Ψάχνω στους φανοστάτες
το πρόσωπό σου απελπισμένα,
κάτι να μου πει
                        έστω και τετριμμένο

Το πρόσωπό σου άγνωστο
                      σιωπηλό κι αδιάφορο
Γι’ αυτό ψάχνω απεγνωσμένα
                                        τη σκιά σου
τουλάχιστον εκεί
φωλιάζει η νύχτα σου
                        ανέστιες υποσχέσεις


                            Γιάννης Ποταμιάνος