Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Απόβραδο


Απόβραδο  

Γκρίζος ο ορίζοντας
            και τα βουνά λευκοί κυνόδοντες
Υπόκωφες βροντές και λάμψεις
Κάπου εκεί πίσω μαίνεται η καταιγίδα
Ο ουρανός για λίγο θα φωτίζει ακόμα
                                πρέπει να προλάβω
Να μαζέψω ξύλα για το τζάκι
                να γεμίσω με λάδι το λυχνάρι
Ο ουρανός απόψε κρύβει
                                        το πρόσωπό του
Ο άνεμος φυσάει,
                               τα σύννεφα έρχονται
Κι εγώ πρέπει
  με τόσες μπόρες, με τόσους ανέμους
να κρατήσω αναμμένο το λυχνάρι
                                  μέχρι να ξημερώσει
 
                                 Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

Η στιγμή

                    
Η στιγμή 

Ο χρόνος, είναι αδιαίρετος ο χρόνος
        χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον
Έχει εξουσία σ’ όσους έχουν μνήμη
                                              κι αισθήματα

Πιάσε μια φωτογραφία μου
    κι ας είναι κιτρινισμένη απ’ τον καιρό
κράτα την σφιχτά
                            να ‘χεις το πρόσωπό μου
ο χρόνος είναι αδιαίρετος,
                                   κράτα με στη μνήμη

Η στιγμή με συμπυκνώνει με κρατάει
                για λίγο ανάμεσα στα δάχτυλα
κι ύστερα ρέω
Η στιγμή μοσχοβολάει ύπαρξη
ανοίγει ξαφνικά σαν κόκκινο γαρίφαλο
                    και βάζει φωτιά στα πέλαγα
Αιωρείται σαν καντηλάκι κρεμασμένη
                                          στο εικονοστάσι
για να φωτίζει αυστηρά πρόσωπα αγίων
κι ένα πρόσωπο μάνας σκυμμένο
                                       που προσεύχεται

Μια στιγμή έχω κρατήσει από σένα
                μια στιγμή που φλογίζει όνειρα
μια εικόνα ασημόχαρη
               λαξεμένη μια νύχτα με φεγγάρι

Μια στιγμή είναι η ζωή μου
              λαξεμένη με φως του φεγγαριού


                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Σπάνιες γαίες


Σπάνιες γαίες  

Η νύχτα όπως λέμε ποίηση
       είναι κι αυτή ένα αδαμαντωρυχείο
Πρέπει να κοσκινίζεις πολύ χώμα
                   και τα διαμάντια σπανίζουν
Έτσι διαμάντια και ποιήματα
ακτινοβολούν μες στο σκοτάδι
         μας στέλνουν  μυστικά μηνύματα
με φρυκτωρίες που συλλαβίζουν
      πάντα στο αλφάβητο του άρρητου
                     και πάντα τη μισή αλήθεια

Γιατί αν στη φούχτα μας κρατάμε
                                       τη μισή αλήθεια,
η άλλη μισή μας λοιδορεί
                                και δραπετεύει ψηλά
σαν αερόστατο
                           γίνεται λαμπερό αστέρι
επωάζεται στο μαύρο σύννεφο
                                 και γίνεται κεραυνός
φως ανέσπερο που ταξιδεύει
                 αέναα στις ουράνιες στράτες

Έτσι που να μην κλείνει ποτέ
                             ο γήινος ορίζοντάς μας
και να τσιμπολογούμε σαν πουλιά
                     χωρίς να χορταίνουμε ποτέ
αφού πουλιά οι καρδιές μας
                αρκούνται σε λίγους σπόρους
                                          και γλυφό νερό
αλλά με πολύ φως και γαλάζιο ουρανό

                            Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Κυριακή απόγευμα


Κυριακή απόγευμα

Άνοιξες τα χέρια σου,
                   κι έφυγαν χιλιάδες πουλιά
Πέταξες και εσύ μαζί τους

Άνοιξες τα μάτια σου και κύλισαν
                                   ποτάμια δακρύων
Κύλισες και εσύ μαζί τους
             σκορπίζοντας την αρμύρα σου
Στην άκρη των χειλιών σου

Άνοιξες το στόμα σου,έγινες τραγούδι
               κι έφυγες καβάλα στο ρεφρέν

Άνοιξες τα αυτιά σου
         άκουσες τη δυστυχία του κόσμου
Και πήραν οι αγέρηδες τα όνειρά σου
Αφήνοντας τη μελαγχολία
                    για παρέα στη μοναξιά σου

Και ο καιρός μουντός, λυπημένος
                           να κλαίει σιγανή βροχή
Κυριακή απόγευμα
              όρθιος πίσω απ' το θολό τζάμι

Πώς αλλιώς αφού στο Χαλέπι
                             σκοτώνουν τα παιδιά;

                                                                                Γιάννης Ποταμιάνος