Βαθύ γαλάζιο

Βαθύ γαλάζιο 

Δώστε μου ένα κομμάτι ουρανό,

     εμένα ουρανογέννητο μ’ έταξε η ψυχή μου

Αυτή ξέρει, αφού έρχεται

                          από έρημο ξερή και διψασμένη

όπου τα βράδυα κελαηδάει η ερημιά

                  κι ανεβαίνει η μουσική της σ’ άστρα

Δώστε μου ένα κομμάτι με το βαθύ γαλάζιο

                                                                του βυθού

εμένα θαλασσογέννητο μ’ έταξε το κορμί μου

Αυτό ξέρει ν’ αναδύεται ως τον αφρό

κι ακόμα παραέξω ως τα βράχια τα περήφανα

όπου κουρνιάζουν άπιαστα πουλιά

                                           με δυνατές φτερούγες

Δώστε μου ένα κομμάτι χώμα

    ν’ απλώσω ρίζες του βάθους και του ύψους

        για ν’ ατενίζω το απροσμέτρητο μυστήριο

Μα όπου κι αν ριζώσω μετέωρος υπάρχω

                                       σ’ ένα ταξίδι δίχως τέλος

Κι ας επιμένω  να διεκδικώ

                                       μια θέση στο χωρόχρονο

ως στιγμιότυπο, ως μια ψηφίδα της ζωής

Πως αλλιώς

Αφού ταξιδεύει χωρίς τέλος ο χρόνος,

                          ταξίδι δίχως τέλος είναι κι η ζωή

Ίσως απερινόητος κι άνευ διαδοχής

                                           ο αέναος στροβιλισμός

                 και τα συμβάντα απλώς συμβαίνουν

σ’ ένα διαρκές παρών

                                  χωρίς παρελθόν και μέλλον

και μόνο ο Λόγος, ο μέγας αρχειοθέτης

δίνει ονόματα στα αδέσποτα σκυλιά

      που αλυχτάνε στα αλίπεδα του σύμπαντος

 Κι εκείνα κουνώντας την ουρά τους

                              κάθονται πειθήνια ως το πρωί

και μας φυλάνε απ’ την τρέλα που ελλοχεύει

                                                        στο ακατανόητο

Έτσι που ορφανοί από πεπρωμένο

                           να γίνουμε εμείς το πεπρωμένο

Ίσως απερινόητος ο αέναος στροβιλισμός

             και μόνο ο Λόγος, ο μέγας αρχειοθέτης

             να δίνει ονόματα στα αδέσποτα σκυλιά

Γι’ αυτό ακριβώς

Ο Άρης, η Αφροδίτη, ο Ερμής κι ο Κρόνος,

                    Ο Δίας, ο Ουρανός κι ο Ποσειδώνας

Ο Τοξότης, ο Ωρίωνας, ο Αιγόκερος,

                 Η Ανδρομέδα, ο Ηνίοχος κι οι Δίδυμοι

Οι περιπλανώμενοι και μοναχικοί

                                                   παγωμένοι βράχοι

Οι φλεγόμενες βολίδες και τα φωτεινά σμήνη

         να μας γνέφουν από ψηλά μια καληνύχτα

Έτσι που να συγχρωτιζόμαστε με το ανώνυμο

             και να οικειοποιούμαστε το απερινόητο

                                                 ψηφίδα την ψηφίδα

εμείς ο Λόγος, ο μικρός ο μέγας και μοναχικός!

                                                Γιάννης Ποταμιάνος