Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Λάλον φως


Λάλον φως

Επειδή
το λυμφατικό το φως του φεγγαριού
                                          κραυγή θανάτου
Εγώ ο εραστής των άστρων,
παραμονεύω                                
        στη νήπια μεγάλη έκρηξη 
                                              το λάλον φως,
να φωτίσει
     η στιλπνή λαμπηδόνα του το έρεβος

Έτσι θα ψηλαφίσω το θάμβος
                                    που δεν ξεθωριάζει
τα γύρω μου μυστήρια
που στροβιλίζονται
                      στους έλικες των γαλαξιών

Ας αιωρούμαι ουρανοβάμων  
                            θα με εξαγνίζει ο φόβος
Ας πλανώμαι στο μεταίχμιο
                                          των γεωμετριών
εκεί είναι
που συναντά το μικρό το μέγα
            κι επιμένει άδραστο το ερώτημα:
«Η βαρύτητα του λόγου
           καμπυλώνει άραγε την αλήθεια;»


                                       Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Φρυκτωρίες


Φρυκτωρίες

Κατακρημνίζεται το φως
                        σε σκοτεινούς κρημνούς
Οι φρυκτωρίες των άστρων
                σκυταλοδρομίες μηνυμάτων
κρυπτογραφημένα μυστικά
             που περιμένουν το κλειδί τους
Ένα πρόσωπο ψάχνω
               το πρόσωπό μου
                              στο φως του κόσμου
Ένα πρόσωπο ψάχνω
                το πρόσωπό μου
                        στα μυστικά του κόσμου

Φοβάμαι κι όμως τολμώ
                             κι όσο τολμώ υπάρχω
εγώ ο μύστης του φωτός
               υπάρχω μαζί με τις σκιές μου
Στο σκοτάδι ψάχνω
                            το μισό πρόσωπο μου
με τ’ άλλο μισό στραμμένο
                                             προς το φως

Στο φως, ναι μέσα στο φως
Αφού με το φως
           ταξιδεύω από αστέρι σε αστέρι
με ατέλειωτες φρυκτωρίες
από γαλαξία σε γαλαξία
                                        σε αέναο ταξίδι

Στο σκοτάδι, ναι μες στο σκοτάδι
τυφλός αφουγκράζομαι
                  τις φρυκτωρίες του σκότους
                ψάχνω το μυστικό κλειδί τους
Αφού με το σκοτάδι
ταξιδεύω  σε άστρα πεθαμένα
                       σε γερασμένους γαλαξίες
          σε ύλη σκοτεινή κι ανεξερεύνητη

Έτσι ακριβώς θρυμματισμένος
           ψάχνω στο φως και στο σκοτάδι  
                                        τα κομμάτια μου
Στου σύμπαντος τ’ αποκαΐδια ψάχνω



Μήγαρις και δεν είναι ο πόθος μου 
πάρεξ ν’ αρμολογήσω τις ψηφίδες μου
                             σ’ ένα αγλάισμα ψυχής;
Έστω νυμφόληπτος 
                              σε μιας νυχτιάς αιθρία;

                                       Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Επτά χρόνια γόος η Πόλις


Επτά χρόνια γόος η Πόλις

Για την σκληρότητα των εκδορέων σας μιλώ
     οι ανθρώπινοι ογκόλιθοι έχασαν τις ρίζες τους
κατολισθαίνουν θρηνούντες
                                               στη χαίνουσα χαράδρα

Ξεφυλλίζοντας την ιστορία καταγράφεται
ως άσημο γεγονός η υποδούλωση της Πόλης 
                                                        στους Σαράφηδες
Στις υποσημειώσεις οι παρενέργειες
                                          όπως άστεγοι και άνεργοι
χρεωμένοι ως το μεδούλι
                                        υποταγμένοι στην αβουλία

Ας θρηνήσουν οι  μαυροφορούσες,
                                                 σε κύκλο είπα ο χορός
                   στάχτη στα μαλλιά σας μοιρολογίστρες
Πως αλλιώς
αφού ο θάνατος της ελευθερίας θάνατος διπλός
καθόσον θάνατος Όλων
                                 αλλά και θάνατος του Καθενός

Στάχτη στα μαλλιά, ώχρα στο πρόσωπο ικέτιδες
Πως αλλιώς αφού
η Πόλις χωρίς φωνή, η σιωπή των λεωφόρων
               η δυσκοιλιότητα, η έκρηξη των σωθικών

 Ο ρόγχος όπως σειρήνα εργοστασίου
                                               οδηγός αλλοφροσύνης
Όλοι στη σειρά για τον επιούσιο
                                στη σειρά είπα για το συσσίτιο
Η οδύνη που γίνεται αϋπνία,
                                       ο ήχος των δευτερολέπτων,
                                    ριπές στο σώμα των ονείρων

Επτά χρόνια σπασμοί,
                σπαρταράει το σώμα της Πόλης
                                                                   ψυχορραγεί

Κοιτάξτε τους έρημους δρόμους
                                              τις αφανισμένες αγορές
                     το φοβισμένο βλέμμα των ανθρώπων
Η όψη της παραίτησης
                           η θηλιά του μηδενός
                                                 η απουσία του θυμού
Ένα απέραντο μοιρολόι
                    στα ρείθρα  χολή και αίμα
                                             διαπιστωμένος θάνατος

Ακούστε
Ο ρόγχος της Πόλης, η ηχώ της απόγνωσης
                        που επιστρέφει σε ωραία εξέγερση
Ακούστε
Έτσι αναμετρώντας το αίμα
                                                   η ζωή γίνεται πόθος
ν’ ανθίζουν πρώιμες αμυγδαλιές
                   ντελάληδες ανυπότακτης ανθοφορίας

Για τη σκληρότητα των τοκογλύφων σας μιλώ
και το θρήνο που επιστρέφει
                            κρατώντας τη σπάθα αρχαγγέλου
Για τη σκληρότητα των εκδορέων σας μιλώ
και την ηχώ της κραυγής
             απ’ τη χαίνουσα χαράδρα
                                           της ανοιχτής πληγής μας

Επτά χρόνια γόος η Πόλις
τα ασυνείδητο είναι κι αυτό ένα σωσίβιο
το ωάριο μιας Οκτάνας
         που επωάζεται απ’ τον αρχέγονο εαυτό μας
Ένας υπόγειος  ανυπότακτος βολβός που ποθεί
                    κι ονειρεύεται την έκρηξη της άνοιξης

Έτσι ώστε να γίνει, οσονούπω,
               κήπος ανθοφορίας ανοιξιάτικος η Πόλις

                                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Υστερόγραφο:
Επτά χρόνια γόος η Πόλις, κι αυτοί γιορτάζουν
                                                τα δυο χρόνια φαγούρας