Κράτησα την καταιγίδα σου

Κράτησα την καταιγίδα σου  

Έφυγες αλλά κράτησα

                                  το ανάβλεμμά σου

Έτσι για να σκοτώνω τη στέρηση  

                με το μαχαίρι της ματιάς σου

Τα δάκρυά της νοσταλγία μου

                                      αγαλματώθηκαν

στο άσπρο μάρμαρο  του στήθους σου

Κι εσύ ριζώθηκες σαν κυκλάμινο

                    μες  στη ρωγμή του χρόνου

Κι ανθίζεις μνήμες κι όνειρα γιορτινά

                            πολύχρωμα  βεγγαλικά

                      στης μοναξιάς τον ουρανό

Έφυγες χωρίς χαμόγελο

        κι έτσι κράτησα την καταιγίδα σου

τα δρολάπια των κατακλυσμών σου

                να ριπίζουν τα παράθυρά μου

Ένα μπουκέτο στεναγμών

                        οι άναρθρες κραυγές σου

που αναβλύζουν  στο βράχο ιαματικές

                          για να δροσίζουν πόθους

Έφυγες κι έπεσε πάχνη η σιωπή

                      και το ανάβλεμμα θολώνει,

Στέρεψαν τα βλύσματα του βράχου

                     κι εγώ σε χρειάζομαι ακόμα

όχι ως ανάμνηση αλλά ενσαρκωμένη

να μου κρατάς του φεγγαριού

                                                 το λυχναράκι

Άναστρος ο ουρανός

κι οι νύχτες μου σε περιμένουν σκοτεινές

                                                 κι ατέλειωτες

                                     Γιάννης Ποταμιάνος