Κάποια μέρα Αναστάσιμη

Κάποια μέρα Αναστάσιμη

Κι όμως η ζωή, μας προειδοποιεί

  πως η παρακμή είναι σάλπισμα θανάτου

Κοιτάξτε

         όλα πεθαίνουν κι όλα ανασταίνονται

 Ότι γεννιέται πεθαίνει

                            ότι πεθαίνει ξαναγεννιέται

                 όλα ίδια κι όλα λίγο διαφορετικά

Η αθανασία είναι υπόθεση Πληθυντικού

                                         όπως κι η εξέλιξη

Ο Ενικός είναι θνητός

   μια προσωρινή ψηφίδα της αιωνιότητας

Κι όμως η μονάδα

                    είναι η συνείδηση του συνόλου

 Γι αυτό η ζωή μοιράζεται στα δύο

                                     όπως κι ο άνθρωπος

Κι όμως εγώ φοβάμαι

Η νύχτα είναι δύσκολη κι όλοι

                                προσδοκούμε την Αυγή

Ο θάνατος είναι σκοτεινός

                       κι όλοι προσμένουμε το Φως

πως αλλιώς αφού είναι τόσο σκοτεινή

                                      η χώρα του θανάτου

Κι όμως εγώ φοβάμαι

αφού είναι τόσο δυνατή

                                       η έλξη του ερέβους

που καταπίνει τις ακτίνες του φωτός

                    έτσι που να κρύβει την αλήθεια

Γι αυτό κι εγώ φοβάμαι

Δεν με νοιάζει που θα χάσω το σώμα μου

          έτσι κι αλλιώς οδεύει στην παρακμή

Φοβάμαι  που θα χάσω τα όνειρά μου

                                     κι αυτούς που αγαπώ

Είναι πολύ βαθιά ριζωμένη μέσα μου

                                                        η αγάπη

                λυπάμαι που χάνεται στο θάνατο

Με την αγάπη

αντέχω την μοναξιά

                   αντέχω τον θάνατο

                                      ξεδοντιάζω το χάρο

Και κάποια ημέρα Αναστάσιμη

                           θα ‘ρθει  η μεγάλη έκρηξη

και θα ξετυλιχθούν

                      τα κουβάρια των ονείρων μου

           ώστε η αγάπη μου να γίνει ύπαρξη

Τότε θα πάρουν τα όνειρά εκδίκηση

κι εγώ θα γίνω φως ανέσπερο

                           στις γειτονιές του κόσμου

             Γιάννης Ποταμιάνος