Το μπαλόνι

Το μπαλόνι 

Μ’ ένα μπαλόνι ανεβαίνω μοναχικός

                                                στον ουρανό

Στέκομαι και κοιτώ τις βουνοκορφές

                              καταμεσής των βράχων

Βλέπω ένα κόκκινο ρόδι να ροβολάει  

               ανάμεσα στα ματωμένα σύννεφα

                                                του δειλινού

Μ’ ένα μπαλόνι ανεβαίνω

                        να ταξιδεύω με το σύννεφο

ν’ αγναντεύω  

στους πέρα κάμπους αυτό που έρχεται

                                                 από μακριά

                  κι οι άλλοι δεν βλέπουν ακόμα

  

Άλαλος ατενίζω τη γραμμή  

                                            των οριζόντων   

πέρα στους λόφους

       όπου βόσκουν σιωπηλά τα φυτοφάγα  

και θυελλόμορφος ρουθουνίζει

                                                     ο ταύρος

Μυρίζω στα άνθη της πορτοκαλιάς

               της μέλισσας την ευγνωμοσύνη

αγναντεύω τη θάλασσα

                            και νοσταλγώ τον κάμπο

Εκεί ακριβώς με βρίσκει  

         αυτό που μπήκε μέσα μου

                                         με το πρώτο φως

που σκίρτησε με τον πρώτο μου έρωτα

αυτό που αρνείται να υποταχθεί

                                                     στο χρόνο

το αναλλοίωτο,

που γεννιέται και μ’ ακολουθεί

                                                      παντοτινά

  

Κι όσο ταξιδεύω στον γαλάζιο ουρανό

                ή κάθομαι στη ράχη της βροχής,

κι όσο ταξιδεύω στους κάμπους

                                          και στις θάλασσες

ή σε χώρες μαγικές κι όμορφες πολιτείες

Εγώ πάντα  ελπίζω 

πως θα βρω λίγο βάλσαμο

                                 για την παλιά πληγή μου

                                       Γιάννης Ποταμιάνος