Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Ο Τελευταίος σταθμός


Ο Τελευταίος σταθμός

Το ταξίδι δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς
                                                    τα βράδια
Η θάλασσα πότισε το πετσί σου
                            κι έφτασε ως την ψυχή
Μα όσο κι αν διαρκέσει το ταξίδι
                         όσο κι αν είναι γλυκόλαλο
                         το τραγούδι των Σειρήνων
η επιστροφή στην Ιθάκη
                                   είναι αναπόφευκτη

Απόλαυσε λοιπόν
                        τον τελευταίο σου σταθμό
     στη χώρα των ναυσίκλυτων Φαιάκων
Ευτυχώς η δόξα σου ταξιδεύει
                            γρηγορότερα από σένα
την τραγουδάει ο Δημόδοκος
                              στα βασιλικά τραπέζια

Απόλαυσε λοιπόν τον ωραίο επίλογο,
   σε καλοδέχτηκαν οι αγχίθεοι Φαίακες

Δεν χρειάζεται πια να φοβάσαι  
                                                   την ομίχλη,
τους κύκλωπες
                          και τα θαλάσσια τέρατα
Τα απήδαλα πλοία των Φαιάκων
          ξέρουν καλά το δρόμο της Ιθάκης
τον διαβάζουν στα μονοπάτια
                                         της παλάμης μας

Γι αυτό σου λέω
όσο κι αν το ταξίδι δεν σ’ αφήνει
                            να κοιμηθείς τα βράδια,
τώρα που σταμάτησαν να φυσούν
                                                      οι άνεμοι,
ένα ωραίο τέλος
                    έχει κι αυτό μια κάποια αξία

Απόλαυσε λοιπόν
                        τον τελευταίο σου σταθμό
δεν χρειάζεται οβολός για το
                   απήδαλο πλοίο των Φαιάκων
Γαλήνευσε,
πόσους πια κινδύνους
           μπορεί να κρύβει μια μικρή Ιθάκη;

                                     25 Οκτωβρίου 2017
                                    Γιάννης Ποταμιάνος


Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Ο αρχέγονος επιβήτορας

   
Ο αρχέγονος επιβήτορας   

Κούρνιασε στο βλέμμα ο πανικός
                               κι η καρδιά ασπαίρει
Του μοναχικού ζώου η ερημιά  
                                     την όραση οξύνει
Έτσι που βόσκω ερημοχαρής υπάρχω
                           κι αφού υπάρχω γράφω

Βλέπω μακριά τα σύννεφα
                        να σαρκώνουν καταιγίδα
Γι αυτό αφήνω το αλεξικέραυνο
                                   και ξύνω το μολύβι
Έτοιμος να ιερουργήσω έκσταση
                    στο ζιγκ ζαγκ του Κεραυνού

Τρέχουν αλαφιασμένα τα ηλεκτρόνια
κι έρχεται κόμπος στο λαιμό
                       και στην πλάτη ανατριχίλα
Μέγας επιβήτορας
        ο αρχέγονος ηλεκτρισμός
                        γονιμοποιεί το μαύρο έλος,

Αντιλαλούν στο αρχιπέλαγος
                                   οι κεραύνιες βροντές
εκσπερματώνει ο κεραυνός   
                                να γεννηθούν τα φύκια
Όταν ρουθουνίζει νεφοσκεπής
                    στον ουρανό ο αγριόταυρος

Ω!  Ήλιε πατέρα της ηλιαχτίδας
            πλέξε σταυροβελονιά
                       τις νουκλεϊκές τετράδες μας
Τάξε ζωή να ψάχνει αέναα
                  ανεξίτηλο νόημα στα ταπεινά
και ταπεινότητα στα μεγάλα
                             όπως ψυχή και θάνατο

Ω! Μάνα Γη κλώσαγε
                                  τη μαύρη λασπουριά
Να κοσκινίζει ο φόνος τη ζωή
                                    να γεννηθεί ο λόγος
Για να χλευάσει η έπαρση το ορατό
         κι ας την χλευάζει απ’ τ’ αστέρια
                                                      το αόρατο

                                     Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

Με ευωδία αστερόσκονης


Με ευωδία αστερόσκονης

Με την ευωδιά αστερόσκονης
                  ριζωμένη στα ρουθούνια μου
πλανεύομαι ανέστιος στις παραβολές
                                                    του θεϊκού
Όπου το ουσιώδες εξοστρακίζει
                                                      το τυχαίο
κι η φαντασία καλπάζει
                                   στο σκοτεινό δρυμό

Παρέα με τα ξωτικά 
                            στο φιλιατρό της νύχτας
κουβαλάω στην πλάτη μου φεγγάρι.
              Μετέχω στην αέναη γονιμότητα,
όταν σηκώνεται ο κουρνιαχτός
                       στην χόβολη των γαλαξιών
κι  η μάνα μας η βαρύτητα,
                                  μας τηγανίζει άστρα

Έτσι, όσο η Πούλια η καρπερή
    ανοίγει τα σκέλια της στην αιωνιότητα
κι η Αφροδίτη έκπαγλη φωτίζει   
                           τη μαυρίλα του ερέβους
Διαλαλεί η φύση,  
στην πανάρχαια γλώσσα των πουλιών,
πως τα ποθήματα θα γίνουν περιδέραια
                                                  αστραφτερά
στον κατάλευκο λαιμό της άνοιξης

Γι αυτό κάθε βράδυ η λαγνεία κλωσάει
                          τ’ αυγά της αναγέννησης
στο θάμβος της ομορφιάς
                                και μας ομνύει έρωτα


                                        Γιάννης Ποταμιάνος

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

Στη μουσική της νύχτας

  
Στη μουσική της νύχτας  

Η φλυαρία των φύλλων τα μεσάνυχτα
                                    ουράνια μουσική
Στολισμένη με πετράδια
            αστροφώτιστου ουρανού
                                                     και δέος
Ποια γλυκόλαλα τροπάρια
                   μου ψέλνει απόψε ο τρόμος

Αιχμίζει την οίηση το δέος
                           στα ξέφωτα των φύλων
καθώς παραφυλάει η ματιά
                          το ουρανοτάξιδο καράβι
Φλυαρεί η νύχτα μελανοστάλακτη
      σαν μελανοφορούσα γραία
                                       στο κατώφλι της  
και τα νυχτοπούλια ψάλτες ύμνου
                                          ανενυπνίαστου

Είναι πολύ λυπημένη απόψε
                                   η φωνή του Γκιώνη
Και η φωνή του τσακαλιού  
              στη στάνη των αμνών
                                 σκορπάει ανατριχίλα  
Όμως εσύ δίπλα μου,
με μια αχτίδα φεγγαριού στο μέτωπο                                                
           υπόσχεσαι νυχτομάχο γλυκασμό

Αχ πόση απόγνωση, φόνο,
     ενοχή και  έρωτα κελαηδάει
                                 η μουσική της νύχτας
                 

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Τα τριζόνια


Τα τριζόνια  

Θυμάσαι που το βράδυ πετούσαμε
                                            χέρι με χέρι
πάνω απ’ τις κορυφές των δένδρων;
Από τότε ένας λύκος ουρλιάζει
                                            στο φεγγάρι
κλαίει και θυμάται
πως ανέμιζαν στα μαλλιά σου
                  άνεμοι χειμέριοι της μοίρας
μην φοβάσαι τις σταγόνες της βροχής
δάκρυα είναι που στραγγίζουν
                                                    μνήμη
κι αυτά τα τριζόνια στο μυαλό μου
                                           είναι τύψεις
για τα καράβια που έφυγαν
                                            χωρίς εμάς
Έτσι σε κάθε βουνοκορφή
                                        που ανεβαίνω
με χαιρετάει η θάλασσα
    λυπημένη για το ταξίδι που δεν έγινε

                              Γιάννης Ποταμιάνος