Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Ο γητευτής


Ο γητευτής   

Λυγερόκορμη,
           τίναξε το κεφάλι δεξιά – αριστερά
                            ανεμίζοντας τη χαίτη της
Σγουρός καταρράκτης
      στον μαρμαρόγλυπτο λαιμό της
                                                       τα μαλλιά
Πρόκειται σίγουρα για καθαρόαιμο άτι
                                                        σκέφτηκε
Έτσι που περπατάει ηδονικά  
                              και τη ζηλεύει ο άνεμος
Θα μπορούσε, ώρες ολόκληρες
                          να ρουφάει τ’ άρωμά της,
να θαυμάζει το μισάνοιχτο κοράλλι
                                             των χειλιών της

Κάθισε ακίνητος, μην την τρομάξει,
                όπως εκείνα τα όμορφα πουλιά
που καθισμένα στο κλαδί τους
                                                  στοχάζονται,
και στο πρώτο άγνωστο ίσκιο που περνά
                                      πετάνε τρομαγμένα

Θα μπορούσε ίσως η νύχτα
                       να συνωμοτήσει στο όνειρο
Θα μπορούσε το φεγγάρι
                    να τάξει ασημένια μονοπάτια
Θα μπορούσε ακόμα
                  να βοηθήσει και η γραμματική
ν’ αποχτήσουν νόημα
                                 οι ακατάληπτες λέξεις
                      που βγήκαν απ’ τα χείλη του
Αλλά μόνο ο θεός έρωτας θα μπορούσε
να οδηγήσει  το μετέωρο χέρι του
                               για να βρει το δικό της

Δίστασε
Πρόκειται για ατίθασο άτι ψιθύρισε,
                       χρειάζεται τον γητευτή του
Τόλμησε!
Κι από τότε όλη τη νύχτα,
                                  όπως και κάθε νύχτα,
τριάντα χρόνια τώρα της κρατά το χέρι
                               διαβάζοντας ποιήματα
και καλπάζουν μαζί
                                 στους ονειρόκαμπους

                                    23 Νοεμβρίου 2017

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Ευωχία


Ευωχία
Σαν βράσει το κρασί ολόξανθο
                     σαν ήλιος του Αυγούστου
Έρχονται τα βράδια
                   και πίνει ο μεροκαματιάρης
Κι αυτό κυλάει σαν γάργαρο ρυάκι
στα μέσα σπλάχνα τα ενδότερα
                  στα κύτταρα του εγκεφάλου
όπου ακονίζει μνήμες
                               κι ανασταίνει έρωτες
για να κυλάει κρυφά το δάκρυ
Ένα χυμός απ’ το παλιάμπελο
                        να φέρνει τέτοια ευωχία
Ένας χυμός και να πνίγεται ο πόνος
                                                  αύτανδρος
Ένα  ευωδιαστό νεράκι
          που κάνει θεριό το γέροντα
                                για να νικάει το χάρο
Εβίβα κι απόψε
      να ξεφύγουμε απ’ το αόρατο τίποτα
                               που μας παραμονεύει
στη μυρουδιά του γιασεμιού
             και στη μαρμαρυγή των άστρων
Αχ όμορφε κόσμε που τρέφεις όνειρα
                                               στα καπηλειά
κερνώντας περιώνυμο κρασί το θάνατο

                                  Γιάννης Ποταμιάνος

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Στο εκκρεμές του χρόνου


Στο εκκρεμές του χρόνου

Κι όσο η καρδιά ξεδιψάει
                            στο νάμα του ονειρόβραχου,
                 η νόηση διψάει θάμβος στοχασμού
Μα όσο η μικρή αμφιβολία διαστέλλεται
          κι ετοιμάζεται να βεβηλώσει το πάνθεο,
φόβος και μυστήριο διχάζουν τη βεβαιότητα

Ώσπου η τόλμη σπάει το τσόφλι του παλιού
                      να τιτιβίσει ο νεοσσός τραγούδι
Και το φεγγάρι που συνήθως εκπέμπει
                                                          μυστήριο
ξεσηκώνει θυμωμένο κύμα
                                   στη νυχτολάγνα άβυσσο
αυθάδες να ορμάει στο βράχο του αδιανόητου 

Κι όταν οι απονενοημένοι της απόγνωσης
                                         σκευωρούν υποταγή
και σε μελαγχολική κατάνυξη
                                        ψιθυρίζουν συντριβή,
επικαλούμενοι αρχαίους πολιτισμούς
                                                  και προφητείες
Οι τολμητίες εραστές της ζωής
οιακίζουν ύπαρξη
                                   στ’ ανοιχτά του ερέβους
και γεύονται βλύσμα ζωοφόρο
               απ’ το ερωτικό κορμί της Αφροδίτης
Έτσι για να σπαρταράει ο γαλαξίας
                       εκσπερματώνοντας αυτογνωσία
που πάει να πει,
              πως δεν γλιτώνει κι’ αυτός το θάνατο
όπου κατατείνει
                         ως τη δεύτερη μεγάλη έκρηξη

Προς τι λοιπόν ο στοχασμός
                  όταν ολημερίς μηρυκάζεις θάνατο,
απλώς ρεύεσαι θανατίλα
             και βρωμάει το χνώτο σου απόγνωση

Έτσι δυο λέξεις υπάρχουν μονάχα:
                                              ζωή και θάνατος,
όλες οι άλλες απλώς αιωρούνται στο
                                       εκκρεμές του χρόνου,
                      στη διαδρομή ύπαρξη ανυπαρξία


                                         Γιάννης Ποταμιάνος

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

Βλύσμα αφωνίας


Βλύσμα αφωνίας

Ζωή είναι η αμείλικτη στέρηση
        που διαστέλλει τα δευτερόλεπτα
                                     σε μικρές αιωνιότητες,
σαν  πυρπολεί ο Ίμερος τ’ αλαβάστρινα
                                      κορμιά των κοριτσιών

Ζωή είναι το σιωπηλό μας δέος
                       μπρος στην ωρυγή των άστρων,
η αθωότητα που ενυπάρχει στο φόνο
                                               του σαρκοβόρου,
Ζωή είναι η χαρά του ψαρά
                                            για το γεμάτο δίχτυ
που μέσα του ασπαίρει  του ψαριού
                                    η ασημένια η απόγνωση

Εγώ που κλέβω την αφοσίωση  
                            απ’ τα μάτια του σκύλου μου
κι αλαργεύω στα διψασμένα λιβάδια
              να δρέψω στη στέρηση τη χαρμολύπη,
Εγώ ο δραγάτης που φυλάει την άμπελο
                               με τα σαββατιανά σταφύλια
Εγώ που μεταρσιώνω το φόβο σε όνειρο
      στο χειμωνιάτικο προσκέφαλο της ερημιάς
Εγώ σας λέω λοιπόν, πως ζωή
                                  είναι το χαροποιόν πένθος,
το βλύσμα της αφωνίας μας  
                         μπρος στην ουράνια φωτοχυσία

Σας  λέω ακόμα
πως Ζωή είναι τ’ όνειρο που φωτίζει
                     της νόησης τα δύσβατα μονοπάτια,
ώστε αργοναύτης της διαλεκτικής
ανάμεσα στις συμπληγάδες των αντιθέσεων                                                                                  
                                                          ατσάκιστος
να γαληνεύω
        στον ουρανόχαρο γλυκασμό  της χαραυγής 
                                                       

Έτσι που σαν ξεμωραμένη αμυγδαλιά
                                                    λευκοντυμένος
άγγελος χρυσορήμονας
                               να ευαγγελίζομαι την άνοιξη

                                            Γιάννης Ποταμιάνος