Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018

Βραδινό μινύρισμα


Βραδινό μινύρισμα  

Καθώς έρχονται ιδέες λαμπηδόνες
                                             να μινυρίζουν
σαν αποδημητικά πουλιά
                                          του φθινοπώρου
Εγώ τις ανεβάζω ψηλά
                                   στη γωνιά του τοίχου
         όπου παλιά κρέμονταν το καντηλάκι
Αυτές θεωρούν χρέος τους
                       ν’ αχνοφέγγουν στο σκοτάδι
Να μου στέλνουν εικόνες
                                         με γενειοφόρους
                          απ’ τα βουνά και τα βιβλία

Όμως εγώ κοιτάω ψηλά
                                  έξω απ’ το παράθυρο
το φεγγάρι να παίζει
                        με τις κορφές των δένδρων
Αλλά πίσω απ’ τα δένδρα
              ελλοχεύουν αναμμένα κάρβουνα
                                 τα μάτια του αίλουρου
που ξυπνάνε μέσα μου αρχέγονο θεριό
                            έτοιμο πάντα να ορμήσει
Αρπάζοντας ντουφέκι ή βιβλίο
                               απ’ τη γωνιά του τοίχου
φυλαγμένο ψηλά στο εικονοστάσι
                   όπου κρέμονται στο καντηλάκι
ιδέες λαμπηδόνες, αποδημητικές,
                     που φεύγουν και ξανάρχονται
και μινυρίζουν επίμονα παράπονο,
ζηλότυπα φυλαγμένο
                           στα όνειρα της νιότης μου

Όμως να που  ωριμάζουν οι καιροί
                              οι ιδέες και οι άνθρωποι
Οι προσευχές στο εικονοστάσι δεν αρκούν
Γι’ αυτό κάθε βράδυ
         ανοίγω στον τοίχο πολεμίστρα
                               να τουφεκάω το φεγγάρι
Για να ουρλιάζει από φόβο
          ο αίλουρος ο σαρκοφάγος
                       που καιροφυλαχτεί στη νύχτα

Μα το μινύρισμα απ’ το εικονοστάσι                                                      
           επιμένει να νανουρίζει τα όνειρά μου
Γι αυτό εσύ ψάξε
                τα ματωμένα μου ίχνη στον καιρό
Αυτά είναι που δείχνουν
         τους πόθους μου, τα πάθη μου
                                     και το ανάστημά μου
                                     Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018

Της βροχής το ξωτικό

Της βροχής το ξωτικό  

Πρώτα ήρθε το θυμωμένο σύννεφο
σκορπώντας παντού αστραπές
                                                   και κεραυνούς
Έπειτα ήρθες εσύ
                        με τον άνεμο στα μαλλιά σου
Έπιασες το χέρι μου
                           και το σύννεφο έγινε βροχή
κύλισε ταπεινά στο δρόμο
                                 γλύφοντας τα πόδια σου

Γύρω μου οι σταγόνες της βροχής,
                        τα βρεγμένα δένδρα, ο αέρας
Κι εντός μου μια υποψία
                             να ροκανίζει το στήθος μου
Μπας κι είσαι της βροχής το ξωτικό;
Γιατί άραγε
με μια τελευταία βροντή αποχαιρετισμού
          το σύννεφο ξεψύχησε στα πόδια σου;
Γιατί λάμπουν σαν διαμάντια
       οι τελευταίες σταγόνες της βροχής
                                                στα μαλλιά σου;

Τώρα το ξέρω
Όλα ήταν μια συνωμοσία του έρωτα
                            κι εσύ της βροχής το ξωτικό
Έτσι ακριβώς
αφού μια μέρα βροχερή
                                        σταμάτησες το χρόνο
Και κάθε που βρέχει
γυρνώ σαράντα χρόνια πίσω
       στην οδό Σταδίου να σου κρατώ το χέρι

Η βροχή απόψε επιμένει
          κι εγώ επιμένω να σε θυμάμαι
                       ως την τελευταία σταγόνα της
Περιμένω να έρθεις
         με τον άνεμο στα μαλλιά σου
                          κι εγώ να σου κρατώ το χέρι
Ένας κεραυνός, μια αστραπή
                                ένα θυμωμένο σύννεφο,
           ένα τρεμάμενο χέρι στη φούχτα μου
Ναι εσύ είσαι της βροχής το ξωτικό  
        και η νοσταλγία μου απόψε
                    αξίζει όσο ολόκληρη η ζωή μου

                                       Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018

Ο ωραίος Δάσκαλος


Ο ωραίος Δάσκαλος
                                Στον Νίκο Τεμπονέρα
  
Ο ωραίος Δάσκαλος, όρθιος
                       στο μετερίζι της παιδείας
να κοιτά την επερχόμενη καταιγίδα
                         με την έγνοια στα μάτια
και το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει
                                 στα ζυγωματικά του

Ο Νίκος Τεμπονέρας
                    ξεφυσούσε όπως ο ταύρος
Θυμωμένος κρατούσε στη γροθιά του
                                                       το δίκιο
Ίσως έπρεπε να 'ναι οδηγητής
                    με την κόκκινη σημαία του
και τη λάμψη του ονείρου στα μάτια
Μα ο εντεταλμένος μελανοχίτωνας
                                   με τη σιδερόβεργα
                   θρυμμάτισε το κρανίου του

Όμως αυτός δεν πέθανε ποτέ
γιατί δεν ξεχώρισε τη δουλειά του
                                             απ' το χρέος
Στάθηκε στο ύψος του Δασκάλου
             κι έδειξε με το δάκτυλο θυσία

Έτσι έγινε μάρτυρας της παδείας,
           προστάτης των παιδιών ο Νίκος

Ίσως του πρέπει μια θέση αείσιτου
                    στο πρυτανείο της μνήμης
Ας δοθεί, έστω, τ' όνομά του
                             σ΄ ένα κόκκινο αστέρι
έτσι που να μας θυμίζει
                        πως η πάλη είναι θυσία
και ενίοτε απαιτεί το αίμα μας

Εμείς οι εκπαιδευτικοί
                                     το ξέρουμε καλά
Το σχολείο είναι αγάπη για τα παιδιά,
 αγάπη για την ελευθερία και το δίκιο
Κι ο Νίκος Τεμπονέρας είναι
        ο σημαιοφόρος των ιδανικών του

Αγάπησε πολύ τα παιδιά ο Νίκος
και τον αγώνα τους
                     για ένα καλύτερο σχολείο
Γι αυτό η εκπαίδευση θρηνεί
                   πλάι στο δικό του φέρετρο
Κι όλοι εμείς οι δάσκαλοι
του χρωστάμε μνημοσύνη και αγώνα


                                    Γιάννης Ποταμιάνος