Της βροχής το ξωτικό

Της βροχής το ξωτικό  

Πρώτα ήρθε το θυμωμένο σύννεφο

σκορπώντας παντού αστραπές

                                                   και κεραυνούς

Έπειτα ήρθες εσύ

                        με τον άνεμο στα μαλλιά σου

Έπιασες το χέρι μου

                           και το σύννεφο έγινε βροχή

κύλισε ταπεινά στο δρόμο

                                 γλύφοντας τα πόδια σου

Γύρω μου οι σταγόνες της βροχής,

                        τα βρεγμένα δένδρα, ο αέρας

Κι εντός μου μια υποψία

                             να ροκανίζει το στήθος μου

Μπας κι είσαι της βροχής το ξωτικό;

Γιατί άραγε

με μια τελευταία βροντή αποχαιρετισμού

          το σύννεφο ξεψύχησε στα πόδια σου;

Γιατί λάμπουν σαν διαμάντια

       οι τελευταίες σταγόνες της βροχής

                                                στα μαλλιά σου;

Τώρα το ξέρω

Όλα ήταν μια συνωμοσία του έρωτα

                            κι εσύ της βροχής το ξωτικό

Έτσι ακριβώς

αφού μια μέρα βροχερή

                                        σταμάτησες το χρόνο

Και κάθε που βρέχει

γυρνώ σαράντα χρόνια πίσω

       στην οδό Σταδίου να σου κρατώ το χέρι

Η βροχή απόψε επιμένει

          κι εγώ επιμένω να σε θυμάμαι

                       ως την τελευταία σταγόνα της

Περιμένω να έρθεις

         με τον άνεμο στα μαλλιά σου

                          κι εγώ να σου κρατώ το χέρι

Ένας κεραυνός, μια αστραπή

                                ένα θυμωμένο σύννεφο,

           ένα τρεμάμενο χέρι στη φούχτα μου

Ναι εσύ είσαι της βροχής το ξωτικό  

        και η νοσταλγία μου απόψε

                    αξίζει όσο ολόκληρη η ζωή μου

                                       Γιάννης Ποταμιάνος