Στον λυγμό των άστρων

Στον λυγμό των άστρων  

Έρχεται αυθάδες, αλυχτώντας

                                 σπάει τη παγερή σιωπή

                                   σ’ αρίφνητα κομμάτια

Δίνει σχήμα και οστά στο έρεβος,

          υπόσταση στη σκιά που τ’ ακολουθεί

Γαβγίζει απειλητικά σαν αγριόσκυλο

ενίοτε μεταμορφώνεται

                                 σε πολύχρωμο παγώνι

να στολίζει τα ψηφιδωτά της σκέψης

Άλλοτε οξύ σαν πονόδοντος ασπαίρει

                     στις μαρμαρυγές του στέρνου

Τρομάζει σαν πουλί στης απουσίας

                                       τη χαίνουσα σιωπή

Έρχεται και επιτακτικά ζητάει θυσία

                     για να πνεύσει ούριος άνεμος

να ξεκινήσει το ταξίδι στ’ άγρια πελάγη

το καταπίνει η θάλασσα

                             για ν’ αναδύεται η στεριά

Έρχεται,

να έρχεται αμφίσημο και δισυπόστατο

σωμάτιο και κύμα

                         στήνει ως τ’ άστρα ικρίωμα

για να λικνίζεται μετάρσιο

                                 στης νύχτας την αιώρα

Έρχεται

και καθώς έρχεται μοσχοβολάνε

                                          στην αστροφεγγιά

τα άνθη του τυχαίου

Ολοκαυτώματα οι ιδέες

                                  διάττοντες αυτόχειρες  

                  που καίγονται στη λάμψη τους

Πως αλλιώς,

αφού αξίζει με το φως να ταξιδεύεις

     κι ας κουβαλάει τον λυγμό των άστρων

                                     Γιάννης Ποταμιάνος